Abstrakt

Przeniesienie pozwolenia na budowę dopuszczalne jest tylko wówczas, gdy budowa objęta decyzją nie została jeszcze zakończona.

Stosunek administracyjnoprawny, w odróżnieniu od stosunku cywilnoprawnego, nie jest - co do zasady - związany z rzeczą. Wynikiem władczego działania organu administracyjnego jest bowiem zawsze rozstrzygnięcie o prawach lub obowiązkach, a te - ze swej natury - odnoszą się do ich podmiotów, a więc są związane właśnie z podmiotami.

Treścią pozwolenia budowlanego, będącego klasyczną decyzją konstytutywną, jest nowe prawo podmiotowe zezwalające na rozpoczęcie i prowadzenie budowy lub robót budowlanych (art. 3 pkt 12 ustawy z 7.7.1994 r. Prawo budowlane - Dz.U. Nr 89, poz. 414 ze zm.; dalej: PrBudU). Prawo to może uzyskać podmiot, który złożył wniosek w tej sprawie w terminie ważności decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (jeżeli jest ona wymagana przepisami o zagospodarowaniu przestrzennym) oraz wykazał prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane (art. 32 ust. 4 PrBudU). Tak więc nie tylko możliwość uzyskania, ale nawet skutecznego ubiegania się o pozwolenie na budowę jest warunkowana przepisami prawa.

Odejściem od generalnej zasady, w myśl której stosunek administracyjnoprawny nie podąża za rzeczą, jest wynikająca z art. 40 PrBudU możliwość przeniesienia prawa z decyzji o pozwoleniu na budowę na rzecz innej osoby bez powtórnego przeprowadzania pełnego postępowania wymaganego dla pozwoleń budowlanych. Kompetencja ta ukształtowana została jako obowiązek organu administracji architektoniczno-budowlanej, a jej realizacja będzie następować zawsze wówczas, gdy podmiot praw z pozwolenia budowlanego wyrazi zgodę na ich przeniesienie, zaś nowy podmiot przyjmie wszelkie warunki zawarte w uprzednio wydanej decyzji oraz wykaże się prawem do dysponowania nieruchomością na cele budowlane.