Abstrakt

Przepisy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 883/2004 z 29.4.2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, zmienionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) Nr 465/2012 z 22.5.2012 r., a wcześniej rozporządzenia Rady (EWG) Nr 1408/71 z 14.6.1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie, w brzmieniu zmienionym i uaktualnionym rozporządzeniem Rady (WE) Nr 118/97 z 2.12.1996 r., zmienionego rozporządzeniem (WE) Nr 631/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z 31.3.2004 r., były i są przedmiotem licznych rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości. Jednym z nich jest wyrok TSUE z 16.7.2020 r. wydany w sprawie C-610/18. Dotyczy on wykładni art. 14 pkt 2 lit. a) rozporządzenia 1408/71 i art. 13 ust. 1 lit. b) ppkt (i) rozporządzenia 883/2004 i potwierdza on przyjętą przez ten sąd linię orzeczniczą akcentującą konieczność uwzględniania faktycznej sytuacji pracownika, a nie tylko formalnego brzmienia umowy przy ustalaniu podmiotu, któremu należy przypisać przymiot pracodawcy. Kwestia ta nie pozostaje bez znaczenia dla ustalenia właściwego prawa krajowego, a w konsekwencji – właściwego systemu zabezpieczenia społecznego i gwarantowanego przez niego poziomu ochrony socjalnej.