Abstrakt
Pod koniec 2017 roku dużo mówiło się o zmianach w prawie pracy, które miał przynieść rok 2018. Jednym z ciekawszych efektów prac Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Pracy była m.in. koncepcja wprowadzenia jedynie dwóch form zatrudnienia: etatowego i nieetatowego. Z założenia, zatrudnienie etatowe miałoby odpowiadać dzisiejszej umowie o pracę, natomiast zatrudnienie nieetatowe klasycznej umowie zlecenia, przy czym byłoby ono przeznaczone tylko dla tych pracowników, którzy wykonywaliby swoje obowiązki maksymalnie przez 16 godzin w tygodniu. Co ciekawe, mówiło się również o możliwości wprowadzenia tzw. domniemania zatrudnienia w formie etatowej. Po wprowadzeniu takich zmian to na pracodawcy ciążyłby obowiązek udowodnienia, że osoba wykonująca na jego rzecz dane obowiązki nie jest pracownikiem w rozumieniu Kodeksu pracy. Jednakże, jak się finalnie okazało – 18 miesięcy prac Komisji Kodyfikacyjnej na nic się nie przydało, głębokie zmiany Kodeksu pracy zostały odłożone na kolejny rok. Obecnie, stosownie do jednolitego orzecznictwa SN, dotychczasowa treść art. 22 § 11 KP opisującego, co składa się na pojęcie stosunku pracy, nadal nie ustanawia takiego domniemania. Celem niniejszego opracowania jest ustalenie, czy domniemanie stosunku pracy nie wynika jednak z innych niż Kodeks pracy regulacji dotyczących zatrudnienia.