Abstrakt

Odpowiedź na pytanie dotyczące form zatrudnienia najlepiej dostosowanych do gospodarki postindustrialnej jest jednym z najważniejszych wyzwań, przed jakim stają obecnie teoretycy i praktycy prawa pracy i to nie tylko w Polsce, ale także na całym świecie. W tym kontekście mówi się często o elastycznych, nietypowych lub też atypowych formach zatrudnienia, które stawia się w opozycji do dominującego w czasach gospodarki industrialnej ustawodawstwa fabrycznego charakteryzującego się zatrudnieniem na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony w pełnym wymiarze czasu pracy, pod kierownictwem pracodawcy, w z góry ustalonych, z reguły stałych, godzinach pracy, przez długi czas, w zakładzie pracy. Te nietypowe formy zatrudnienia dzieli się ogólnie na pracownicze i niepracownicze. I właśnie różnorodność tych podstaw zatrudnienia sprawia, że niezwykle trudno jest opisywać je w sposób jednolity, co jest szczególnie istotne w kontekście trwających prac nad nowym ukształtowaniem polskiego prawa pracy lub – jak mówi część doktryny – prawa zatrudnienia. Dlatego też wszelkie opracowania, które omawiają w szczegółowy, a równocześnie naukowy sposób, podobieństwa i różnice poszczególnych form zatrudnienia należy witać z zadowoleniem, tym bardziej jeżeli zawierają one odmienne od ukształtowanych w doktrynie poglądy oraz postulaty de lege ferenda. Taki też charakter ma recenzowana publikacja, która jak podaje Autorka we Wstępie, stanowi nieznacznie zmienioną wersję rozprawy doktorskiej obronionej na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Łódzkiego.