Abstrakt

Niniejszy artykuł analizuje gwarancje ochrony trwałości stosunku pracy pracowników artystycznych zatrudnionych w instytucjach kultury na podstawie ustawy z 25.10.1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej. Asumptem do jego napisania stało się stanowisko SN, w którym wyrażono pogląd, że ocena poziomu wykonawstwa w zawodach artystycznych ma zawsze przeważająco subiektywny charakter, gdyż nie istnieją obiektywne kryteria, które pozwalałyby udowodnić, iż dany muzyk czy aktor jest bardziej utalentowany od innego i pomimo posiadania jednakowych kwalifikacji, uzewnętrznionych w szczególności dyplomem ukończenia studiów muzycznych bądź aktorskich, osiągnął wyższy stopień zawodowego mistrzostwa, a w konsekwencji w takiej sytuacji przedmiot sądowej kontroli wypowiedzenia powinien zostać ograniczony do jego legalności, a więc z wyłączeniem badania merytorycznej zasadności wypowiedzenia, chyba że stanowi ona szykanę. Wobec powyższego nasuwa się wątpliwość, czy istnieje aksjologiczne uzasadnienie dla odmiennego traktowania pracowników kultury w zakresie ochrony trwałości stosunku pracy, poprzez wyłączenie możliwości weryfikacji przez sąd pracy merytorycznych przyczyn wypowiedzenia.