Abstrakt

Przedmiotem niniejszego artykułu jest problematyka pracowniczych badań profilaktycznych w kontekście art. 229 § 4 KP stanowiącego, że pracodawca nie może dopuścić do pracy pracownika bez aktualnego orzeczenia lekarskiego stwierdzającego brak przeciwwskazań do pracy na określonym stanowisku. Kwestią o kluczowym znaczeniu jest ustalenie dopuszczalności poddawania pracownika badaniu profilaktycznemu poza terminem badania ustalonego przez lekarza profilaktyka. Uwagi wstępne Przepisy art. 229 KP oraz wydanego na jego podstawie rozporządzenia w sprawie badań profilaktycznych¹ określające warunki ich przeprowadzania budzą wątpliwości. Dotyczą one głównie granic obowiązku pracodawcy kierowania na te badania. Zważywszy na długi okres, na jaki niejednokrotnie orzekana jest na ich podstawie zdolność do pracy² i związane z tym prawdopodobieństwo wystąpienia zmiany w stanie zdrowia (np. pogorszenie wzroku, słuchu, uraz kręgosłupa, choroba psychiczna), zaświadczenie lekarskie stwierdzające brak przeciwwskazań do pracy na zajmowanym stanowisku może w danym momencie nie odzwierciedlać rzeczywistej zdolności pracownika do pracy, choć formalnie pozostaje ono aktualne do terminu wyznaczonego przez lekarza profilaktyka (lekarza medycyny pracy). Może się zdarzyć, że wykonywanie pracy przeciwwskazanej do obecnego stanu zdrowia stwarza zagrożenie wypadku czy wręcz katastrofy³ (np. dekarz z urazem kręgosłupa) lub czyni pracę zupełnie bezproduktywną (np. telemarketer z uszkodzeniem słuchu).