Abstrakt

Potwierdzając dotychczasowe stanowisko judykatury, SA w Poznaniu w wyroku z 26.9.2012 r. orzekł, iż prawomocny wyrok skazujący za przestępstwo z art. 220 KK wiąże sąd w postępowaniu cywilnym (art. 11 KPC) co do tego, że pokrzywdzony był pracownikiem w rozumieniu art. 2 i 22 KP. Przedmiotem ochrony w normach zawartych w art. 220 KK są prawa osoby pozostającej w stosunku pracy w rozumieniu art. 22 § 1 KP, a więc w takim stosunku, jaki jest lub powinien być nawiązany przez dokonanie jednej z czynności prawnych określonych w art. 2 KP. Oznacza to, że sąd karny, przypisując oskarżonemu przestępstwo z art. 220 KK, wypowiada się także wyraźnie co do charakteru stosunku łączącego sprawcę z pokrzywdzonym i powinien wykazać, że był to stosunek pracy w rozumieniu Kodeksu pracy. W niniejszym opracowaniu autor stawia pytanie, czy kompetencje sądu karnego powinny sięgać tak daleko, by był on władny do dokonywania samodzielnych ustaleń co do jurydycznego charakteru stosunku prawnego łączącego strony. Przedmiot ochrony na gruncie art. 220 KK Zgodnie z art. 220 § 1 KK osoba odpowiedzialna za bezpieczeństwo i higienę pracy, jeżeli nie dopełnia wynikającego stąd obowiązku i przez to naraża pracownika na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. Jeżeli sprawca działa nieumyślnie, zgodnie z § 2 cytowanego przepisu podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.