Abstrakt

Uwagi wstępne Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 22.5.2013 r. po raz kolejny orzekł w przedmiocie konstytucyjności zakresu roszczeń przysługujących pracownikowi na wypadek wadliwego zwolnienia dyscyplinarnego. Wcześniejsze orzeczenie dotyczyło ograniczenia wysokości dochodzonego przez pracownika odszkodowania z art. 58 KP. Tym razem TK wypowiedział się na temat limitu wysokości „wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy” przewidzianego w art. 57 § 1 KP. Sentencja glosowanego orzeczenia łącznie z uzasadnieniem do wyroku jest w moim odczuciu nie do zaakceptowania. Trybunał przyjął – błędny moim zdaniem – pogląd o kompensacyjnym charakterze „wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy”. Tezę powyższą potwierdza także fakt, że wyrok Trybunału przyjęto przy dwóch zdaniach odrębnych, co wskazuje na kontrowersyjność niniejszej sprawy. W konsekwencji wyrok Trybunału nie doprowadził do uporządkowania systemu prawa. Kwestią podstawową do ustalenia w sprawie konstytucyjności przepisu Kodeksu pracy było określenie charakteru prawnego świadczenia z art. 57 § 1 KP. Jak wskazałem wyżej, Trybunał przyjął zdecydowanie dominujący w doktrynie i orzecznictwie pogląd o odszkodowawczym charakterze wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy. Uważam jednak, że art. 57 § 1 KP w ogóle nie reguluje kwestii rekompensaty szkody wyrządzonej pracownikowi w wyniku bezprawnego zwolnienia. Nieuzasadnione jest również powoływanie się przez TK na literalne brzmienie art. 57 § 1 KP i wywodzenie z użytego przez ustawodawcę terminu „wynagrodzenie” zbyt daleko idących wniosków o kompensacyjności.