Abstrakt
Wprowadzenie
Uchwalona 7.4.2006 r. ustawa o informowaniu pracowników i przeprowadzaniu z nimi konsultacji1 jeszcze przed jej opublikowaniem wzbudziła wiele kontrowersji i pytań. Było to spowodowane głównie nie do końca jasnymi intencjami ustawodawcy, i to w sprawach o podstawowym charakterze. Zdawać by się mogło, iż IiKPracU, stanowiąc formalną implementację na grunt naszego ustawodawstwa dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady z 11.3.2002 r. ustanawiającej podstawowe struktury informowania i konsultacji wśród pracowników we Wspólnocie Europejskiej (2002/14/WE), w pewnych podstawowych kwestiach nie powinna budzić zasadniczych wątpliwości. Niestety, tak jednak nie jest.
Przyjęcie na potrzeby IiKPracU definicji działalności gospodarczej
Pierwsze wątpliwości dotyczą już zakresu podmiotowego IiKPracU. Zgodnie z art. 1 ust. 2 IiKPracU jej przepisy mają zastosowanie do pracodawców wykonujących działalność gospodarczą i zatrudniających co najmniej 50 pracowników2.
Przy ustalaniu istnienia jednego z kryteriów stosowania IiKPracU, tj. wykonywania przez pracodawcę działalności gospodarczej, w pierwszych komentarzach dość powszechnie przyjęto, że w tym zakresie pomocne może być odwołanie się wprost do legalnej definicji takiej działalności zawartej w art. 2 ustawy z 2.7.2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej3. Zgodnie ze SwobodaGospU działalność gospodarcza to zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.
Jak widać, definicja akcentuje motyw takiej działalności - mianowicie jest to [...]