Abstrakt

Ingerencja prawa karnego w stosunki pracy oparta jest o dość liczną grupę przepisów, którą można by określić jako „prawo karne pracy”. Wyróżniamy tutaj przepisy przewidujące odpowiedzialność za przestępstwa oraz za wykroczenia.

W niniejszym opracowaniu Autor koncentruje się na zagadnieniu rozróżnienia między wykroczeniami a przestępstwami przeciwko prawom pracownika.

Wprowadzenie

Penalizacja naruszeń praw pracowników w formach właściwych prawu wykroczeń ma za sobą długą tradycję. Już w okresie międzywojennym w aktach należących do prawa pracy pojawiły się normy o charakterze penalnym, ale obejmujące odpowiedzialność tylko za wykroczenia. Ewolucja historyczna doprowadziła do ukształtowania się trzonu przepisów o wykroczeniach przeciwko prawom pracownika w art. 281-283 działu trzynastego KP z 1974 r. Są one uzupełnione innymi przepisami typizującymi wykroczenia, spośród których najistotniejsze znaczenie mają:

- art. 22 ustawy z 24.6.1983 r. o Społecznej Inspekcji Pracy¹,

- art. 92-95 ustawy z 23.5.1991 r. o pracy na morskich statkach handlowych²,

- art. 12a ustawy z 4.3.1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych³,

- art. 39 ustawy z 5.4.2002 r. o europejskich radach zakładowych⁴,

- art. 27 ustawy z 9.7.2003 r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych⁵.

Wspólną cechą wykroczeń z Kodeksu pracy i tych pięciu ustaw jest to, że jedynym organem, który może być oskarżycielem publicznym, jest inspektor pracy (dodać trzeba, że tak jak w sprawie o każde [...]