Abstrakt
Wprowadzenie
Równe traktowanie w zatrudnieniu, szczególnie w zakresie wynagrodzeń, nie jest na gruncie naszego prawa pracy nowością. Niemniej nowy, bardziej precyzyjny i kategoryczny sposób regulacji, z jakim mamy do czynienia od 1.1.2004 r., może skłaniać i nierzadko skłania do refleksji nie tylko nad treścią tej zasady, ale również nad dopuszczalnymi wyjątkami.
Zasada równego traktowania pracowników
Zasadę równego traktowania pracowników z tytułu jednakowego wypełniania takich samych obowiązków statuuje art. 112 KP. W sferze wynagrodzenia za pracę konkretyzuje ją art. 183c KP, stanowiąc, iż „pracownicy mają prawo do jednakowego wynagrodzenia za jednakową pracę lub za pracę jednakowej wartości”. Kodeks pracy definiuje pojęcie wynagrodzenia jako świadczenie obejmujące wszystkie składniki, bez względu na ich nazwę i charakter, a także inne świadczenia związane z pracą przyznawane pracownikom w formie pieniężnej lub w innej, nie odwołując się przy tym do rozróżnienia na płacę podstawową i inne korzyści związane ze stosunkiem pracy.
Regulacje Kodeksu pracy stanowią w omawianym zakresie konkretyzację równego standardu wynagradzania pracowników uregulowanego w art. 119 Traktatu Rzymskiego i realizację dyrektyw UE, w tym w szczególności Nr 75/117 z 10.2.1975 r. oraz Nr 76/207 z 9.2.1976 r.
Kryteria uzasadnionego różnicowania wynagrodzeń
Zasada równego traktowania pracowników w omawianym zakresie nie zakłada sama przez się, iż pracownicy zajmujący takie same rodzajowo stanowiska u danego [...]