Abstrakt
Ustawa z 9.7.2003 r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych1 wzbudza liczne kontrowersje. Nietypowy, bo trójstronny charakter zatrudnienia wywołuje wiele praktycznych wątpliwości. Niniejsze opracowanie ma na celu zasygnalizowanie kilku najistotniejszych zagadnień problemowych pojawiających się na tle PracTymU2.
Wprowadzenie
Dwa lata obowiązywania PracTymU pozwalają na dokonywanie pierwszych ocen jej funkcjonowania3. Nie jest to proste, ponieważ każda ocena zależy od przyjętego kryterium oraz ustalenia celu danej regulacji prawnej. Zatem inaczej PracTymU zostanie oceniona przez pracodawcę użytkownika, który liczy na maksymalną elastyczność zatrudnienia, a inaczej przez pracownika tymczasowego, oczekującego ochrony prawnej. Jeszcze inny punkt widzenia przyświecać może agencji pracy tymczasowej, która, pośrednicząc w zatrudnieniu, nie mając wpływu i kontroli nad pracownikiem w toku wykonywania pracy, nie jest skłonna ponosić nadmiernych ryzyk związanych z konsekwencjami nienależytego wykonywania pracy przez pracownika tymczasowego.
Stosunek pracy tymczasowej
Podstawową i zupełnie nowatorską w polskim prawie pracy cechą zatrudnienia tymczasowego jest wprowadzenie do systemu prawa pracy konstrukcji zatrudnienia, w którym pracownik nie jest w toku wykonywania pracy podporządkowany swojemu pracodawcy4. Pojawia się bowiem podmiot trzeci - pracodawca użytkownik, który z perspektywy Kodeksu pracy nie jest pracodawcą, lecz podmiotem korzystającym z pracy pracownika. Posiada przy tym uprawnienia do kierowania pracą osoby niebędącej formalnie jego pracownikiem. Uprawnieniom pracodawcy użytkownika odpowiadają obowiązki pracownika tymczasowego. Pozostałe obowiązki i uprawnienia rozłożone są (z niewielkimi wyjątkami) pomiędzy agencję pracy tymczasowej oraz pracownika tymczasowego.
Taki rozkład uprawnień i obowiązków kreuje szereg problemów praktycznych. Przykładem niech będą kwestie związane ze stosowaniem instytucji rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia przez [...]