Abstrakt

Z uzasadnienia:

Przedmiotem zaskarżenia jest decyzja Dyrektora IS z 30.6.2006 r. utrzymująca w mocy decyzję Naczelnika Dolnośląskiego US z 23.2.2006 r. orzekającą o odpowiedzialności płatnika – z siedzibą z tytułu niepobrania i niewpłacenia organowi podatkowemu w ustalonym terminie płatności zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych (PIT-4) i określającą to zobowiązanie podatkowe w wysokości 27 022,80 zł za czerwiec 2002 r. oraz 1198,10 zł za wrzesień 2002 r.

Zawarte w decyzji organu podatkowego I instancji rozstrzygnięcie było efektem przeprowadzonego postępowania podatkowego w wyniku, którego stwierdzono, że zo­bo­wią­zanie podatkowe za czerwiec 2002 r. odpowiada niedo­branym i nieodprowadzonym zaliczkom na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu sfinansowanego przez spółkę wyjazdu 12 pracowników spółki do Korei na Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej. Natomiast ­zobowiązanie dotyczące września 2002 r. związane jest z ufundowaniem przez stronę dwóm pracownikom pobytu w Cannes we Fran­cji. Ustalono, że w okresie od 1.9.2001 r. do 31.5.2002 r. przeprowadziła program sprzedaży premiowej pod tytułem „na Mistrzostwa Świata w Korei 2002 r.”. Program ten był skierowany do wszystkich klientów – partnerów strony, którzy w okresie trwania promocji przekroczyli określony próg zakupów towarów, oferowanych przez spółkę w danej kategorii. Jako nagrodę główną spółka ufundowała zwycięzcom 10-dniowe wyjazdy na Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej organizowane w 2002 r. w Korei. W wyniku realizacji programu ww. sprzedaży premiowej, do Korei pojechało 120 osób, w tym 12 pracowników , którzy – zdaniem organu podatkowego I instancji – nie byli związani z realizacją tego programu. Strona nie przedstawiła żadnych do­wodów potwierdzających, że pracownicy uczestniczyli w wyjeździe w ramach pełnionych przez nich obowiązków. Zabrakło pisemnych poleceń wyjazdu służbowego dla pracowników biorących udział w tej imprezie, które potwierdziłyby cel wyjazdu, jak również jego służbowy charakter. Wyjazd 12 pracowników miał nastąpić jedynie na podstawie ustnego polecenia. W konsekwencji sfinansowania przez pracodawcę wyjazdu i pobytu w Korei podczas Mistrzostw Świata Piłki Nożnej po stronie pracowników powstał przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia zaliczonego do przychodów ze stosunku pracy, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy z 26.7.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm., zwana dalej PDOFizU). Obliczono wartość nieodpłatnych świadczeń w oparciu o przepisy art. 12 ust. 3 oraz art. 11 ust. 2a pkt 2 PDOFizU, przyj­mując wartość na jedną osobę w wysokości 11 852,32 zł i przyporządkowując zrealizowanie takich nieodpłatnych świadczeń w miesiącu wyjazdu tj. w czerwcu 2002 r. Jednocześnie organ podatkowy I instancji ustalił, że we wrześniu 2002 r. spółka sfinansowała dwóm pracownikom, pełniącym funkcje kierownicze, pobyt w Cannes we Francji. Stwierdzono, że wyjazd ten nie miał charakteru służbowego. Obowiązek obliczenia, pobrania i odprowadzenia był następstwem powstania po stronie pracowników przy­chodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 PDOFizU. Wartość przedmiotowego świadczenia przypadająca na wynosiła 45,92%, natomiast wydatek dotyczący 54,08% wydatku.

Na skutek wniesionego przez stronę odwołania Dy­rektor IS utrzymał w mocy decyzję organu podatkowego I instancji. Wskazano na przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 ­PDOFizU, zgodnie z którym wolne od podatku są diety i inne należności za czas podróży służbowej do wysokości określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra. Zasada ta dotyczy zarówno podróży służbowych odbywanych na terenie kraju, jak i poza jego gra­nicami. Zasady ustalania wysokości tego typu należności oraz zasady ich wypłacania w związku z zagranicznymi podróżami służbowymi w 2002 r. wynikały z rozporzą­dzenia ministra pracy i polityki społecznej z 8.5.2001 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania oraz wysokości należności przysługujących pracownikowi z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz.U. z 2001 r. Nr 50, poz. 525 ze zm.). Regulacja ta stanowiła akt wykonawczy do ustawy z 26.6.1974 r. – Kodeks pracy (tekt jedn. Dz.U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.). Jednocześnie podkreślono, że instytucja zwolnienia od podatku dochodowego określonych dochodów (przychodów), stanowi wyjątek od zasady opodatkowania dochodów uzyskiwanych przez osoby fizyczne, o której mowa w art. 9 ust. 1 PDOFizU. Powołano się na orzecznictwo sądów administracyjnych, co do konieczności właściwego udokumentowania wszelkich okoliczności mających wpływ na wysokość zobowiązań po­datkowych. Brak właściwego udokumentowania wyjazdów służbowych oraz przedstawienia dowodów przez stronę skutkował określeniem zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych.

W skardze wniesionej do WSA we Wrocławiu wniesiono o uchylenie zaskarżonej decyzji i zarzucono naruszenie art. 12 ust. 1 PDOFizU poprzez uznanie, że kwoty prze­znaczone na pokrycie kosztu wyjazdu 12 pracowników odwołującej się do Korei oraz na pokrycie kosztu wyjazdu dwóch pracowników do Cannes stanowią świadczenia nieodpłatne w rozumieniu ww. przepisu, podczas gdy wyjazdy te miały charakter wyjazdów służbowych i były realizacją obowiązków wynikających ze stosunku pracy. W uzasadnieniu skargi strona skarżąca podniosła, że przez nieodpłatne świadczenie rozumie się osiągane przez podatnika korzyści w postaci wykonywanych na jego rzecz usług, z którymi w zasadzie nie wiąże się żadne świadczenie wzajemne ze strony podatnika. I takie świadczenia nieodpłatne wynikają z własnych przepisów branżowych lub układów zbiorowych o pracę. Ponadto, powołano się na art. 22 i art. 100 § 1 KP wskazując na obowiązek pracownika wykonywania pracy sumiennie i starannie oraz stosowania się do poleceń przełożonych, które dotyczą pracy, jeżeli nie są one sprzeczne z przepisami prawa lub umową o pracę. Natomiast wyjazd pracowników do Korei był realizacją polecenia służbowego pracodawcy i był spowodowany, prócz zapewnienia należytej opieki, obsługi w zakresie kontaktów z tłumaczami i organizatorami wyjazdu, także potrzebą podtrzymywania należytych stosunków handlowych i ich pogłębianiem z klientami. Również wyjazd pracowników do Cannes miał – zdaniem strony skarżącej – charakter wyjazdu służbowego w ramach stosunku pracy.

W odpowiedzi na skargę strona przeciwna wniosła o oddalenie skargi i podtrzymała stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

WSA we Wrocławiu zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna.

Na wstępie należy zauważyć, że sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej obej­mującą m.in. orzekanie w sprawach skarg na decyzje administracyjne (art. 3 § 1 i 2 pkt 1 ustawy z 30.8.2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.; dalej „p.s.a.”), które oceniane są z punktu widzenia ich legalności, a więc [...]