Abstrakt
|
Minimalna kwota odszkodowania z art. 1012 § 3 KP nie może być niższa niż 25% wynagrodzenia pracownika otrzymanego w okresie zatrudnienia, nie więcej jednak niż za okres równy okresowi trwania zakazu konkurencji. Wyrok SN z 21.3.2001 r., I PKN 315/001 |
Interpretacja pojęcia „minimalne odszkodowanie”
Wyrok SN z 21.3.2001 r. wpisuje się w trwającą od momentu wprowadzenia do KP instytucji zakazu konkurencji dyskusję dotyczącą minimalnej wysokości odszkodowania, jakie pracodawca powinien wypłacić byłemu pracownikowi z tytułu powstrzymania się od takiej działalności po zakończeniu stosunku pracy2.
Istota sporu dotyczy interpretacji § 3 art. 1012, który stanowi, że odszkodowanie nie może być niższe od 25% wynagrodzenia otrzymanego przez pracownika przed ustaniem stosunku pracy przez okres odpowiadający okresowi obowiązywania zakazu konkurencji. W przypadkach, gdy czas trwania umowy o pracę jest co najmniej równy czasowi obowiązywania umowy o zakazie konkurencji po zakończeniu stosunku pracy, stosowanie tego artykułu nie rodzi wątpliwości. Problem pojawia się natomiast w przypadku umów o zakazie konkurencji, które zobowiązują byłego pracownika do powstrzymania się od świadczenia pracy na rzecz konkurencji (która, jak wiadomo z praktyki, jest określana bardzo szeroko) przez okres dłuższy niż trwała umowa o pracę. W takim przypadku powstaje zasadnicze pytanie, która z części wskazanego wyżej paragrafu powinna być stosowana: czy pierwsza, odnosząca się do czasu trwania umowy o pracę, czy druga, odnosząca się do czasu trwania umowy o zakazie konkurencji?
Minimalne odszkodowanie uzależnione od czasu trwania umowy o pracę
W glosowanym orzeczeniu SN jednoznacznie opowiedział się za pierwszą tezą, iż punktem odniesienia do ustalenia wysokości minimalnego odszkodowania powinien być czas trwania umowy o pracę. Uzasadniając takie podejście, SN wskazuje, że taka wykładnia jest zgodna z funkcją tego przepisu. Zakaz konkurencji po ustaniu stosunku pracy ustanawiany jest bowiem [...]