Abstrakt
W przepisach Kodeksu pracy istnieje wyraźne rozróżnienie pomiędzy formalnym wskazaniem przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę, czego dotyczy art. 30 § 4 KP, a zasadnością (prawdziwością, rzeczywistością) tej przyczyny, o czym stanowi art. 45 § 1 KP. Wyrok SN z 18.4.2001 r., I PKN 370/00, OSNAPiUS Nr 3/2003, poz. 65, MoP Nr 9/2003, s. 412 |
Stan faktyczny
Powódka została zatrudniona u pozwanego pracodawcy 1.11.1998 r. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku głównej księgowej. Podczas zatrudnienia stwarzała swoim zachowaniem sytuacje konfliktowe z innymi pracownikami - niegrzecznie się do nich odnosiła, wielokrotnie zamykała się w swoim gabinecie nie wpuszczając nikogo i odmawiając załatwienia spraw. Źle układały się również jej stosunki z lekarzami zatrudnionymi w pozwanym szpitalu, ponieważ wstrzymywała decyzje w sprawie zakupu sprzętu medycznego zamawianego przez lekarzy.
Na trudności w kontaktach z powódką skarżył się także dyrektor do spraw technicznych; powódka nie respektowała jego ustaleń co do kolejności dokonywania płatności na rzecz przedsiębiorców, którzy świadczyli szpitalowi swoje usługi, a przedstawiciele firm, z którymi pozwany negocjował terminy spłaty zadłużenia, skarżyli się na niegrzeczne traktowanie ich przez powódkę. Powódka nie wykonywała poleceń przełożonego np. co do zapłaty za kurs specjalistyczny jednej z lekarek szpitala, pomimo że lekarka wielokrotnie domagała się zrealizowania tej zapłaty, gdyż było to niezbędne do potwierdzenia ukończenia kursu.
Pracodawca wypowiedział powódce umowę o pracę pismem z 31.3.1999 r., jako przyczynę wypowiedzenia podając brak umiejętności prawidłowego ułożenia kontaktów służbowych z podległymi pracownikami oraz konfliktowy sposób wykonywania pracy.
Na podstawie wyników przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd Rejonowy ocenił, że przyczyna wypowiedzenia umowy o pracę okazała się prawdziwa i uzasadniona. Sąd II instancji - oddalił apelację powódki.
Mając na uwadze powyższe ustalenia, dla prawidłowej oceny glosowanego orzeczenia, należy zastanowić się nad sformułowaniem odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czym jest wypowiedzenie umowy o pracę i jakim warunkom formalnym musi odpowiadać?
2. Jakie sankcje przewiduje prawo pracy w sytuacji naruszenia przez stronę stosunku pracy (choć analiza zostanie ograniczona do sytuacji pracodawcy) dyspozycji art. 30 KP?
3. Jakie są relacje pomiędzy dyspozycjami art. 30 KP i art. 45 KP?
Warunki formalne wypowiedzenia umowy o pracę
Odpowiedź na pierwsze z powyższych pytań, wymaga przeanalizowania kształtu instytucji wypowiedzenia umowy o pracę.
Zgodnie z dyspozycją art. 30 KP - umowa o pracę rozwiązuje się: 1) na mocy porozumienia stron, |
Okres wypowiedzenia umowy o pracę obejmujący tydzień lub miesiąc albo ich wielokrotność kończy się odpowiednio w sobotę lub w ostatnim dniu miesiąca. Oświadczenie każdej ze stron o wypowiedzeniu lub rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinno nastąpić na piśmie. Ponadto w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony lub o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy. W oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę lub jej rozwiązaniu bez wypowiedzenia powinno być zawarte pouczenie o przysługującym pracownikowi prawie odwołania do sądu pracy.
Wypowiedzenie umowy o pracę jest podstawowym sposobem prowadzącym do rozwiązania umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony. Doktryna prawa pracy1 zauważa, że wypowiedzenie umowy o pracę jest jednostronnym oświadczeniem woli pracownika lub pracodawcy, powodującym ustanie stosunku pracy z upływem jego okresu (tzw. okresu wypowiedzenia) i z reguły w terminie ustalonym przez ustawodawcę jako dzień, w którym może nastąpić ustanie stosunku pracy (sobota lub ostatni dzień miesiąca). Niekwestionowany w literaturze jest pogląd, iż wypowiedzenie umowy o pracę stanowi [...]