Abstrakt

Zgodzić należy się z tezą, że instytucje prawne nie funkcjonują w próżni pojęciowej czy wzajemnej separacji. Ich byt jest powiązany na różne sposoby z innymi instytucjami, co stanowi o spójności zarówno całego systemu prawa, jak i poszczególnych jego gałęzi (dziedzin). Podobnie jest na gruncie prawa stowarzyszeniowego, gdzie aspekt odpowiedzialności stowarzyszenia zwykłego za zobowiązania majątkowe względem osób trzecich powinien być rozpatrywany również w powiązaniu ze znowelizowanym – mocą ustawy z 25.9.2015 r. o zmianie ustawy – Prawo o stowarzyszeniach oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r. poz. 1923), która weszła w życie 20.5.2015 r. – art. 116a ustawy z 29.8.1997 r. – Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz.U. z 2017 r. poz. 201 ze zm.). Przepisy te związane z obecną redakcją art. 116a OrdPU nie są dostosowane do specyfiki odpowiedzialności stowarzyszenia zwykłego jako ułomnej osoby prawnej. Konstrukcja tego zabiegu legislacyjnego odbiega w sposób zasadniczy od konstrukcji uregulowanej dotychczas odpowiedzialności za zaległości podatkowe modelowych przykładów ułomnych osób prawnych, o których stanowi art. 115 OrdPU, co uzasadnia potrzebę zajęcia stanowiska.