Abstrakt

Artykuł dotyczy zastosowania obniżonej stawki podatku od towarów i usług do usług rekreacyjnych związanych z działalnością obiektów, takich jak siłownie czy kluby fitness. W ostatnich latach pojawiły się w tym zakresie sprzeczne linie interpretacyjne. Pierwszy wyrok NSA w tej sprawie zapadł 30.1.2014 r., natomiast 2.12.2014 r. pojawiła się interpretacja ogólna MF, która stanowi punkt wyjścia do poniższych rozważań. Wstęp Możliwość zastosowania preferencyjnej stawki w podatku od towarów i usług często budzi wątpliwości praktyczne. Istotna rozbieżność powstała niespełna 3 lata temu na gruncie poz. 186 załącznika nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: VATU). Pozycja 186 obejmuje pozostałe usługi związane z rekreacją – wyłącznie w zakresie wstępu, z uwagi zaś na umiejscowienie w załączniku nr 3 usługi te objęte są stawką obniżoną wynoszącą obecnie 8%. Sprzeczne stanowiska w zakresie rozumienia treści poz. 186 zał. nr 3 do VATU spowodowały, że część podatników nie miała pewności, czy świadczone przez nich usługi rekreacyjne mogą być opodatkowane wg preferencyjnej stawki. Poniżej przedstawiono przeciwstawne koncepcje, których konkretyzacja następuje w toku analizy wybranych tez wyroku NSA z 30.1.2014 r. oraz stanowiska MF zawartego w interpretacji ogólnej z 2.12.2014 r.. Następnie w świetle tych rozstrzygnięć przybliżona jest materia związana z usługami świadczonymi przez instruktora, zwieńczona propozycją stanowiska w zakresie tego problemu (mającego, jak się wydaje, jedynie pojęciowo-terminologiczną naturę).