Abstrakt

Przedmiotem artykułu jest przedstawienie istniejących po dzień dzisiejszy wątpliwości interpretacyjnych dotyczących podatku dochodowego od osób prawnych, związanych ze sprzedażą wierzytelności „własnych”. Przedmiotowe wątpliwości zostały zilustrowane na przykładzie zbycia wierzytelności własnej handlowej oraz wierzytelności własnej pożyczkowej/kredytowej. Celem niniejszego opracowania nie jest wyczerpujące przedstawienie konsekwencji podatkowych związanych z obrotem tego typu wierzytelności, ale zasygnalizowanie zagadnień problematycznych (dyskusyjnych).WprowadzeniePomimo funkcjonowania od wielu lat przepisów ustawy z 15.2.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: PDOPrU) regulujących obrót wierzytelnościami brak jest spójnej wykładni przepisów przedmiotowej ustawy, jak również jednolitej praktyki jej stosowania przez organy podatkowe i sądy administracyjne. Poniżej omówione zostaną wybrane skutki podatkowe sprzedaży dwóch typów wierzytelności własnych. Pierwszy przykład dotyczyć będzie sprzedaży wierzytelności własnej „handlowej”, rozumianej jako wierzytelność powstała w związku z prowadzoną przez sprzedawcę działalnością gospodarczą, rezultatem której było rozpoznanie w przeszłości przychodu należnego na podstawie art. 12 ust. 3 PDOPrU. Drugi przykład dotyczyć będzie sprzedaży wierzytelności własnej pożyczkowej/kredytowej, w rozróżnieniu na sprzedaż dokonaną przez banki do funduszu sekurytyzacyjnego oraz przez pozostałe podmioty poza fundusz sekurytyzacyjny. Wybór tego typu wierzytelności podyktowany został panującymi do tej pory sporami o wykładnię przepisów PDOPrU bądź istniejącymi nieuregulowanymi aspektami związanymi z takim obrotem.