Abstrakt

W związku z istniejącym problemem określenia stałego miejsca prowadzenia działalności wprowadzono legalną definicję tego pojęcia rozporządzeniem wykonawczym Rady UE 282/2011 z 15.3.2011 r., które w art. 11 stanowi, że:Na użytek stosowania art. 44 Dyrektywy 2006/112/WE (dalej: dyrektywa VAT) „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika (…) – które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.Odzwierciedleniem uregulowań unijnych jest natomiast w polskim ustawodawstwie art. 28b ust. 2 ustawy z 11.3.2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm., dalej: VATU).
Wprowadzona definicja nie rozwiązuje problemów interpretacyjnych, przed którymi stanęli podatnicy w przypadku tak popularnego w obecnej dobie np. e-handlu (sprzedaż towarów i usług za pośrednictwem Internetu). Przykładem może być stanowisko zajęte przez organy podatkowe w Polsce w sprawie cypryjskiej spółki Welmory LTD (dalej: spółka cypryjska lub Welmory LTD) oraz polskiej spółki Welmory Sp. z o.o. (dalej: spółka polska lub Welmory).
Wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z 16.10.2013 r., C-605/12 w sprawie Welmory Sp. z o.o.