Abstrakt

Nowelizacja ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: VATU), która weszła z życie z dniem 1.4.2013 r., nie rozwiała wątpliwości dotyczących zasad opodatkowania VAT dostawy nieruchomości. W niniejszym artykule zaprezentowano przykłady praktycznych problemów z zastosowaniem regulacji VATU, z uwzględnieniem orzecznictwa krajowych sądów administracyjnych oraz Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE).WprowadzeniePodstawą wprowadzenia w przepisach krajowych zwolnienia z opodatkowania dostawy terenów niezabudowanych jest art. 135 ust. 1 lit. k) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28.11.2006 r. (dalej: Dyrektywa 112), zgodnie z którym państwa członkowskie zwalniają z opodatkowania podatkiem od wartości dodanej dostawy terenów niezabudowanych, inne niż dostawy terenów budowlanych, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. b) Dyrektywy 112. W myśl art. 12 ust. 3 Dyrektywy 112 teren budowlany oznacza każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany przez państwa członkowskie za teren budowlany. W konsekwencji Dyrektywa 112 przyznaje możliwość wprowadzenia przez państwa członkowskie własnej definicji terenu budowlanego. Polski ustawodawca skorzystał z tej możliwości od 1.4.2013 r. i zawarł w przepisach VATU odrębną definicję legalną w tym zakresie. Zgodnie z art. 2 pkt 33 VATU przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Konsekwencją wprowadzenia definicji terenu budowlanego była również nowelizacja brzmienia art. 43 ust. 1 pkt 9 VATU, zgodnie z którym od 1.4.2013 r. z opodatkowania VAT zwalnia się dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.