Abstrakt

Z literalnego brzmienia art. 17b ust. 1 PDOPrU wynika, że opłaty ustalone w umowie leasingu i ponoszone w trakcie obowiązywania umowy stanowią koszt uzyskania przychodów dla korzystającego. Podstawą zaliczenia opłat związanych z umową jest spełnienie przez tę umowę warunków określonych w tym przepisie. W sytuacji gdy umowa nie spełnia powyższych warunków, wówczas skutki podatkowe takiej umowy są takie same jak dla umów najmu i dzierżawy. Zaliczenie wówczas wydatków związanych z określoną umową następuje z uwzględnieniem generalnej zasady wynikającej z art. 15 ust. 1 PDOPrU. Skoro ustawodawca nakłada ograniczenia w umowie leasingu wyrażone w art. 17b PDOPrU, od których uzależnia nabycie przez strony umowy preferencji podatkowych, nie można uznać, że „nowy” korzystający, w stosunku do którego umowa nie spełnia warunków określonych w tych przepisach, może korzystać z tych preferencji. Przyjęcie cywilistycznego punktu widzenia prowadziłoby do przyznania uprawnień podmiotowi, w stosunku do którego warunki określone w art. 17b PDOPrU nie są spełnione. Z tych restrykcji ustawodawca zrezygnował dopiero z dniem 1.1.2013 r., co niewątpliwie ułatwia przedsiębiorcom prowadzenie działalności gospodarczej, ale dopiero z tą właśnie datą.
Wyrok NSA z 6.3.2013 r., II FSK 1332/11