Abstrakt

Trybunał orzekł, że Dyrektywa Rady 2006/112/WE z 28.11.2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej i zasada neutralności podatkowej powinny być interpretowane w ten sposób, że:
– sprzeciwiają się one temu, aby organ podatkowy odmawiał podatnikowi prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej tylko z tego powodu, że wystawcy faktury zostało cofnięte pozwolenie na prowadzenie jednoosobowej działalności gospodarczej, jeżeli faktura ta zawiera wszystkie informacje wymagane przez art. 226 tej dyrektywy;
– sprzeciwia się ona temu, aby organ podatkowy odmawiał podatnikowi prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej na tej podstawie, że wystawca faktury, nie zgłosił zatrudnionych przez niego pracowników, przy czym organ ten nie wykazał za pomocą obiektywnych dowodów, iż podatnik ów wiedział lub powinien był wiedzieć, że transakcja powołana dla uzasadnienia prawa do odliczenia stanowiła oszustwo popełnione przez wystawcę;
– okoliczność, że podatnik nie sprawdził, czy pracownicy zatrudnieni na budowie pozostawali w stosunku prawnym z wystawcą faktury lub czy wystawca ów zgłosił tych pracowników, nie stanowi obiektywnej okoliczności prowadzącej do wniosku, że adresat faktury wiedział lub powinien był wiedzieć, że uczestniczył w transakcji stanowiącej oszustwo w podatku od wartości dodanej;
– prawa do odliczenia można odmówić tylko wtedy, gdy organ podatkowy wykaże na podstawie obiektywnych dowodów, że adresat faktury wiedział lub powinien był wiedzieć, iż transakcja powołana w celu uzasadnienia prawa do odliczenia stanowiła oszustwo popełnione przez wystawcę.
Wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z 6.9.2012 r. w sprawie C-324/11Gabor Tóth przeciwko węgierskim władzom podatkowym