Abstrakt

Stan faktyczny

Spółka, w ramach planowanej restrukturyzacji biznesowej grupy, do której należy, rozważa nabycie od innych spółek kapitałowych (dalej: sprzedający) wielu aktywów. Przedmiotowa restrukturyzacja nie będzie prowadzić do przeniesienia na spółkę przedsiębiorstwa (przedsiębiorstw) w rozumieniu przepisu art. 4a pkt 3 PDOPrU, jak również nie będzie prowadzić do przeniesienia na spółkę zorganizowanej części przedsiębiorstwa (zorganizowanych części przedsiębiorstw) w rozumieniu art. 4a pkt 4 PDOPrU. W wyniku restrukturyzacji spółka uiści na rzecz sprzedających wynagrodzenie za przejęcie bazy klienckiej, tj. przeniesienie na nią praw i obowiązków wynikających z umów zawartych wcześniej przez sprzedających z klientami. Wynagrodzenie za bazę kliencką będzie w istocie wynagrodzeniem za tzw. kapitał kliencki, tj. przejęcie klientów, relacji z klientami, informacji o klientach oraz kanałach dystrybucji. Przejęcie klientów będzie definitywne, tj. nie będzie dotyczyło zdefiniowanego okresu.

Na gruncie przedstawionego powyżej stanu faktycznego spółka sformułowała pytanie dotyczące momentu rozpoznania wydatków poniesionych na nabycie bazy klienckiej jako kosztu do celów podatkowych. Zdaniem spółki, w opisanym stanie faktycznym wynagrodzenie za przejęcie bazy klienckiej sprzedających powinno być rozpoznawane do celów PDOPr jako koszt podatkowy inny niż bezpośrednio związany z przychodami, który na podstawie przepisów art. 15 ust. 4d i ust. 4e PDOPrU powinien stanowić jednorazowy koszt podatkowy w momencie poniesienia, tj. w miesiącu przejęcia przez spółkę bazy klienckiej od każdego ze sprzedających. Spółka argumentowała, że wynagrodzenia za bazę kliencką nie można powiązać bezpośrednio z konkretnym przychodem ani strumieniem przychodów, ponieważ pozostaje ono w związku z całokształtem działalności spółki. Jej zdaniem przejęcie bazy klienckiej nie powinno być również zaklasyfikowane jako nabycie wartości niematerialnej i prawnej w rozumieniu art. 16b PDOPrU, ujmowanej w kosztach podatkowych w postaci odpisów amortyzacyjnych. Powyższy przepis zawiera bowiem zamknięty katalog wartości niematerialnych i prawnych do celów PDOPr, który nie obejmuje bazy klienckiej. W szczególności, zdaniem wnioskodawczyni, nabycie bazy klienckiej nie powinno być uznane do celów podatkowych za nabycie know-how w rozumieniu art. 16b ust. 1 pkt 7 PDOPrU, ponieważ nie zostały spełnione przesłanki uzasadniające zaliczenie danego aktywa za know-how – zgodnie bowiem z powszechnym rozumieniem pojęcia know-how (wyrażonym m.in. w wyroku NSA¹, na który powołała się spółka w uzasadnieniu swojego stanowiska), jest to zespół informacji, które są poufne, istotne oraz zidentyfikowane we właściwej formie. Natomiast z charakteru transakcji wynika, że ostatni z powyższych warunków nie będzie spełniony. Spółka wskazała bowiem, że nawet jeśli pewne informacje będą zmaterializowane, jak na przykład adresy klientów, informacje o warunkach handlowych umów, to nie będą one zasadniczym substratem nabytej całości.

Dyrektor IS w Warszawie nie zgodził się ze stanowiskiem spółki, wskazując, że nabyte przez nią prawa do baz danych klientów powinny być uznane za know-how podlegający amortyzacji zgodnie z art. 16b ust. 1 PDOPrU. Uzasadniając swoje stanowisko, organ podatkowy wskazał, że z szerokiej definicji know-how, można wyodrębnić również kategorię know-how nietechnicznego, obejmującego wszelkie informacje o charakterze organizacyjnym, finansowym lub handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa (np. projekty/informacje usprawniające organizację i zbyt w handlu), do której można zaliczyć również przedmiotową bazę kliencką. Jak wskazała bowiem sama wnioskodawczyni, oprócz wstąpienia w prawa i obowiązki wynikające z przejętych umów, spółka uzyska również informacje o klientach i kanałach dystrybucji. Tym samym stanowisko spółki, że przejęcie bazy klienckiej sprzedających nie stanowi nabycia know-how, ale powinno być rozpoznawane do celów PDOPr jako pośredni koszt podatkowy w momencie poniesienia, zostało uznane przez dyrektora IS za nieprawidłowe.

Komentarz podatkowy

Przedmiotowa interpretacja dotyczy możliwości kwalifikacji bazy klientów jako know-how, a w konsekwencji konieczności zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków poniesionych na jej nabycie w formie odpisów amortyzacyjnych. Podstawę prawną takiej kwalifikacji zawiera [...]