Abstrakt

Stan faktyczny

Wnioskodawczyni była wiodącym producentem drożdży oraz dodatków piekarskich. Na przełomie 2007/2008 roku spółka zawarła ze swoimi partnerami handlowymi umowy, na podstawie których udostępniła im do używania specjalistyczne samochody ciężarowe (chłodnie). Przedmiotowe umowy powiązane były ściśle z działalnością gospodarczą prowadzoną przez spółkę. Pomiędzy spółką a jej partnerami handlowymi obowiązywały również umowy handlowe, które regulowały podstawowe zasady współpracy gospodarczej w zakresie dystrybucji produktów wnioskodawczyni. W celu utrzymania oraz zwiększenia sprzedaży produktów spółki konieczne było zapewnienie wysokich standardów dystrybucji, przede wszystkim, celem zabezpieczenia ich przed zepsuciem, zapewnienia produktom odpowiednich warunków fizykochemicznych w trakcie ich magazynowania, jak również transportu. Właśnie temu celowi służyło udostępnienie przez spółkę samochodów jej partnerom handlowym. Jednocześnie na podstawie zawartych umów partnerzy handlowi spółki byli zobowiązani w szczególności do korzystania z samochodów wyłącznie do transportu produktów spółki, umieszczania na samochodach oznaczeń i napisów o charakterze reklamowo-promocyjnym dotyczących produktów spółki lub jej oznaczeń handlowych oraz utrzymywania samochodów w należytym stanie. Ponadto partnerzy handlowi nie byli uprawnieni do dokonywania w stosunku do samochodów jakichkolwiek czynności rozporządzających (w szczególności sprzedaży, przewłaszczenia, darowizn, zamiany), obciążających (np. zastawu) lub czynności o charakterze obligacyjnym (np. najmu, podnajmu, dzierżawy, użyczenia), a także do oddawania samochodów w używanie lub posiadanie osobie trzeciej na podstawie jakiegokolwiek innego tytułu prawnego bądź też bez takiego tytułu.

Współpraca spółki z partnerami handlowymi obejmowała także działania o charakterze marketingowym, których celem było m.in. zwiększanie wśród odbiorców renomy produktów spółki, zwiększenie rozpoznawalności poszczególnych marek produktów spółki, jak również propagowanie korzystania przez odbiorców z produktów wyższej jakości. W związku z powyższym partnerzy handlowi nie mieli swobody w dysponowaniu samochodami udostępnionymi przez spółkę, które miały być wykorzystywane wyłącznie do transportu jej produktów. Spółka miała prawo kontrolować sposób wykorzystywania samochodu w każdym czasie i miejscu, bez uprzedniego zawiadomienia o tym partnera handlowego. W przypadku stwierdzenia nieprawidłowości lub utrudniania kontroli umowa mogła być przez spółkę rozwiązana w trybie natychmiastowym. Dodatkowo samochody przez cały okres obowiązywania umów pozostawały własnością spółki i stanowiły jej środki trwałe w rozumieniu ­PDOPrU, które były amortyzowane do celów podatku dochodowego. Odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej samochodów zaliczane były do kosztów uzyskania przychodu spółki.

We wniosku do Dyrektora IS w Katowicach spółka wniosła o potwierdzenie, że jest ona uprawniona do amortyzacji podatkowej samochodów udostępnionych do używania jej partnerom handlowym i w związku z tym odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej samochodów stanowią jej koszt uzyskania przychodu. Spółka argumentowała, że samochody były wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą, dlatego też zgodnie z art. 15 ust. 6 PDOPrU, odpisy amortyzacyjne od ich wartości początkowej powinny stanowić koszt uzyskania przychodu spółki. Bez wpływu na powyższe pozostaje fakt, że samochody nie były fizycznie wykorzystywane przez spółkę, lecz zostały udostępnione partnerom handlowym do używania w jej interesie. Zawieranie umów z partnerami ma na celu utrzymanie oraz zwiększenie jej udziału w rynku, natomiast udostępnienie samochodów partnerom jest jednym z elementów współpracy nastawionej na osiągnięcie zysków.

Wnioskodawczyni dodatkowo wskazała, że wykładnia art. 16a ust. 1 PDOPrU przemawia za szerokim rozumieniem pojęcia wykorzystywania przez podatnika środka trwałego na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. W związku z tym przez wskazane pojęcie należy rozumieć nie tylko sytuację, w której dany środek trwały jest fizycznie używany przez podatnika, ale również oddany do wykorzystywania na potrzeby podatnika przez podmiot trzeci. Dyrektor IS w Katowicach uznał stanowisko podatnika za prawidłowe. W jego ocenie udostępnianie przez spółkę specjalistycznych samochodów do używania nie powinno zostać zakwalifikowane jako nieodpłatne oddanie ich do używania, które wyłącza uprawnienie podatnika do zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych (art. 16 ust. 1 pkt 63 PDOPrU). W przedstawionym przez spółkę stanie faktycznym nie występuje nieodpłatne świadczenie na rzecz partnerów handlowych, gdyż za nieodpłatne uznaje się tylko takie świadczenie, którego spełnienie nie powoduje, po stronie otrzymującego, obowiązku świadczenia wzajemnego. Na podstawie umów zawieranych przez spółkę partnerzy handlowi są zobowiązani do podjęcia m.in. działań o charakterze marketingowym, co wyklucza brak świadczenia wzajemnego po stronie spółki. Dlatego też odpisy amortyzacyjne od środków trwałych stanowią dla spółki koszty uzyskania przychodu.

Komentarz podatkowy

Przedstawiona interpretacja dotyczy oceny konsekwencji podatkowych wykorzystywanego w praktyce obrotu gospodarczego modelu współpracy podatników z ich partnerami biznesowymi zakładającego udostępnienie składników majątku kontrahentom do określonego wykorzystania w celu świadczenia usług lub dostawy towaru na rzecz podatników. Składniki stanowią [...]