Abstrakt

Interpretacja indywidualna Dyrektora IS w Warszawie z 11.7.2011 r., IPPB5/423-426/11-6/PS

Warunkiem zastosowania art. 5 ust. 5 umowy polsko-szwajcarskiej jest, aby osoba działała „w imieniu przedsiębiorstwa”, czyli występowała w roli przedstawiciela (działać w „imieniu” oznacza, że osoba ma w jakiś sposób okazywać na zewnątrz zamiar działania nie we własnym, lecz w cudzym imieniu), a także posiadała i zwyczajowo wykonywała pełnomocnictwo do zawierania umów w umawiającym się państwie. Z taką sytuacją mamy do czynienia, jeżeli oświadczenie woli tej osoby wywołuje dla reprezentowanego przedsiębiorstwa stan związania. Wystarczające jest, że reprezentowany godzi się na dokonanie czynności cywilnoprawnych przez przedstawiciela. Dla oceny, czy osoba ma pełnomocnictwo do zawierania umów, bardziej miarodajny jest całokształt okoliczności i zachowań osób uczestniczących w dokonywaniu czynności prawnych, niż umocowanie cywilnoprawne.

Za zależnego przedstawiciela powinna być traktowana osoba, której uprawnienia lub charakter jej czynności angażują przedsiębiorstwo w działalność gospodarczą w określonym zakresie na obszarze danego państwa. Nie jest zwykle zależnym przedstawicielem inny przedsiębiorca, chyba że jest podporządkowany pod względem gospodarczym (np. gdy jego działalność oparta jest wyłącznie na zleceniach od tego przedsiębiorstwa). Przedstawiciel w takiej sytuacji zdany jest ekonomicznie tylko na jednego przedsiębiorcę. W rezultacie działalność na rzecz tylko jednego przedsiębiorcy przez cały okres działalności lub w długim zakresie determinuje status zależnego przedstawiciela.

Stan faktyczny

Spółka posiadała siedzibę w Szwajcarii i była zarejestrowana do celów podatku VAT w Polsce jako podatnik VAT czynny, a od 1 kwietnia 2011 r. posiadała miejsce stałego prowadzenia działalności w Polsce na potrzeby podatku VAT. Przedmiotem działalności prowadzonej przez spółkę była dystrybucja produktów i aparatów diagnostycznych głównie dla zakładów opieki zdrowotnej. Spółka nie posiadała w Polsce zarządu, filii ani biura. Spółka przywoziła towar ze swojego magazynu w Szwajcarii do magazynu logistycznego w Polsce, z którego prowadzona była dystrybucja towarów. Spółka posiadała w Polsce placówkę wyposażoną w zaplecze techniczne, komputer, telefon, Internet oraz pracownika do obsługi logistycznej działalności. Placówka odpowiedzialna była za kontakty z lokalnymi firmami spedycyjnymi, podtrzymywanie dobrych relacji z klientami działającymi na terenie Polski oraz za rozwiązywanie bieżących problemów logistycznych i handlowych. Spółka zawarła umowę z osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług doradczych w zakresie prowadzenia działalności. Osoba ta otrzymała pełnomocnictwo do zawierania umów w imieniu spółki, w tym do podpisywania wszelkich dokumentów związanych z działalnością wnioskodawcy w Polsce. Do obowiązków pełnomocnika należało prowadzenie działań marketingowych i sprzedaży produktów wnioskodawcy, wyszukiwanie nowych klientów i opieka nad klientami, składanie raportów z tych działań, przygotowanie dokumentów przetargowych, obserwacja rynku oraz składanie dwa razy w roku pełnych raportów z działalności pełnomocnika w Polsce i planów na następne okresy. Pełnomocnik miał obowiązek być dostępny dla spółki w określonym w umowie czasie, ponadto pełnomocnik miał zakaz działalności konkurencyjnej. Pełnomocnik był zobowiązany działać zgodnie z instrukcjami spółki. Podpisywanie umów niezgodnych z wewnętrznymi standardami wnioskodawcy wymagało jego pisemnej zgody, przy czym spółka ponosiła pełną odpowiedzialność za działanie pełnomocnika.

W związku z powyższym stanem faktycznym spółka wniosła o potwierdzenie, że nie jest zobowiązana do opodatkowania PDOPr zysków osiąganych w Polsce, ponieważ nie posiada ona w Polsce zakładu w rozumieniu art. 5 ust. 1 Konwencji między Rzeczypospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku z 2.9.1991 r.¹ (dalej: DTT). Placówka spółki w Polsce odpowiedzialna jest za kontakty z lokalnymi firmami spedycyjnymi, podtrzymywanie dobrych relacji z klientami działającymi na terenie RP oraz za rozwiązywanie bieżących problemów logistycznych i handlowych, w związku z tym spółka nie prowadzi za jej pośrednictwem działalności gospodarczej. Działalność placówki na terytorium Polski wypełnia dyspozycję art. 5 ust. 4 pkt e) DTT, a w konsekwencji nie powoduje powstania zakładu na terytorium Polski. W konsekwencji wnioskodawca nie jest podatnikiem podatku dochodowego w Polsce od zysków osiąganych w kraju ze względu na to, że stałe miejsce prowadzenia działalności dla potrzeb podatku VAT, które posiada w Polsce, nie spełnia kryteriów określonych w DTT dotyczących zakładu, którego zyski podlegają opodatkowaniu w miejscu położenia zakładu.

Dyrektor IS w Warszawie uznał stanowisko spółki za nieprawidłowe. Zdaniem organu osoba fizyczna działająca jako pełnomocnik spółki pełni rolę zależnego przedstawiciela wnioskodawcy w rozumieniu art. 5 ust. 6 DTT. W takiej sytuacji działalność zależnego przedstawiciela powinna być uznana za tworzącą „zakład” w rozumieniu przepisów DTT. Uzyskiwanie przez wnioskodawcę dochodów w Polsce za pośrednictwem zakładu prowadzi do powstania źródła przychodów, które powinny być opodatkowane w Polsce.

Komentarz podatkowy

Komentowana interpretacja dotyczy kwalifikacji działalności prowadzonej przez przedstawiciela przedsiębiorcy niebędącego polskim rezydentem podatkowym do działalności zakładu w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych przez Polskę. Dochód osiągnięty w Polsce za pośrednictwem zakładu zagranicznego przedsiębiorcy podlega opodatkowaniu w Polsce zgodnie z art. 3 ust. 2 PDOPrU. Dla ustalenia, czy prowadzona w Polsce aktywność gospodarcza wypełnia definicję zakładu, należy dokonać jej oceny w świetle [...]