Abstrakt

1. Uznanie danej dostawy za czynność wewnątrzwspólnotową musi być dokonywane na podstawie elementów obiektywnych, takich jak fizyczne przemieszczenie towarów pomiędzy państwami członkowskimi. Określenie „wywóz” użyte w art. 13 ustawy z 11.3.2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. nr 54, poz. 535 ze zm.; dalej: VATU) należy interpretować w ten sposób, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów (dalej: WDT) znajduje zastosowanie tylko wtedy, gdy prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostało przeniesione na nabywcę i gdy dostawca ustali, że towar ten został wysłany lub przetransportowany do innego państwa członkowskiego, innymi słowy, w wyniku wysyłki lub dostawy opuścił terytorium państwa członkowskiego dostawy. We wszystkich wskazanych (w sprawie) przypadkach wydanie towaru przewoźnikowi powodowało, że ryzyko utraty i uszkodzenia przeszło na nabywcę. Zatem wskazane przez skarżącą protokoły policji stwierdzające, że kradzież towaru nastąpiła poza granicami kraju, są wystarczające, przy spełnieniu pozostałych przesłanek, do uznania danej dostawy za WDT.
2. Dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 VATU, mają łącznie potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają zawierać jednoznaczną informację, której wymaga wskazany przepis. Ponieważ dokumenty mają łącznie potwierdzać określony fakt, podatnik (dostawca) nie musi posiadać wszystkich typów dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3 VATU. Wystarczy, że dwa z nich potwierdzają jednoznacznie dostarczenie towarów na terytorium innego państwa członkowskiego.
Wyrok WSA w Warszawie z 5.5.2009 r. (III SA/Wa 3448/08)
Wyrok dotyczy skargi na indywidualną interpretację prawa podatkowego wydaną w trybie obowiązującym po 1.7.2007 r.