Abstrakt

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem ETS, choć podatki bezpośrednie należą do kompetencji państw członkowskich, to jednak uprawnienia w tym zakresie muszą być wykonywane z poszanowaniem prawa wspólnotowego, w szczególności fundamentalnych swobód. Artykuł 56 Traktatu o ustanowieniu Wspólnoty Europejskiej (dalej: TWE) wyraża swobodę przepływu kapitału poprzez zakaz wszelkich ograniczeń w przepływie kapitału pomiędzy państwami członkowskimi UE („przepływy wewnątrzunijne”), jak również pomiędzy państwami członkowskimi UE a państwami trzecimi („przepływy zewnątrzunijne”). W ostatnich latach ETS w szeregu orzeczeń uznał wiele norm państw członkowskich za sprzeczne ze swobodą przepływu kapitału. Orzeczenia te dotyczyły jedynie przepływów wewnątrzunijnych. Stosunkowo niedawno gwałtownie wzrosło znaczenie zastosowania swobody przepływu kapitału w relacji do państw trzecich i obecnie problematyka ta stanowi jedno z najżywiej dyskutowanych i zarazem najbardziej kontrowersyjnych zagadnień europejskiego i międzynarodowego prawa podatkowego. W wyroku z 18.12.2007 r. w sprawie C-101/05 A ETS uznał, że swoboda ta w relacji do państw trzecich posiada bezpośrednią skuteczność także w odniesieniu do aspektów podatkowych, jednakże nie może być interpretowana w sposób identyczny jak w relacjach pomiędzy państwami członkowskimi. Niniejszy artykuł omawia ten wyrok oraz przedstawia jego krytyczną analizę ze szczególnym uwzględnieniem jego znaczenia dla krajowego podatnika.