Abstrakt

W numerze 8/2008 Monitora Podatkowego przedstawiono przegląd opinii doktryny w kwestii zdolności amortyzacyjnej prawa do niezarejestrowanego znaku towarowego¹ Wynika z nich, że w świetle przepisów ustaw o podatku dochodowym neguje się tę zdolność. Przyznaje się ją tylko prawom do znaków określonym przepisami PWPU², a więc znakowi zarejestrowanemu, a spośród niezarejestrowanych – jedynie znakowi powszechnie znanemu. Niniejsze opracowanie zawiera krytyczną analizę takiego stanowiska. Wskazuje też na mankamenty legislacyjne przepisów o amortyzacji w związku z innymi przepisami, w tym dotyczącymi znaków oraz pokrewnych dóbr niematerialnych.

Teza

Wadliwość powyższego stanowiska wynika z szeregu argumentów. Przemawiają one na rzecz tezy, że do wartości niematerialnych i prawnych, z tytułu nabycia których dokonuje się odpisów amortyzacyjnych na tle art. 22b ust. 1 PDOFizU³ i art. 16b ust. 1 PDOPrU⁴, można zaliczyć również prawo do niezarejestrowanego znaku towarowego. Zarazem takie odpisy mogą dotyczyć wymienionego prawa nie tylko z tytułu jego nabycia w ramach praw określonych normami PWPU, do których odsyła pkt 6 powołanych przepisów. Mogą być dokonywane również w razie uzyskania prawa do tego znaku na podstawie licencji, o której mowa w pkt 5 tych przepisów, a także na zasadzie wskazanych w ich pkt 4 autorskich praw majątkowych.

Rozstrzygnięcie przedmiotowej kwestii sprowadza się do ustalenia w odniesieniu do znaku towarowego zakresu wspomnianego pojęcia „prawa określonego w ustawie (…) prawo własności przemysłowej”. Chodzi o odpowiedź na pytanie, czy to pojęcie w przypadku znaku niezarejestrowanego obejmuje jeszcze inne jego kategorie, poza znakiem powszechnie znanym. Odpowiedź ta jest zarazem krytycznym ustosunkowaniem się do opinii przedstawionych w wymienionym opracowaniu przeglądowym, zwłaszcza wyroków sądów administracyjnych. Tym bardziej więc pożądana jest wielopłaszczyznowa ocena przedmiotowej kwestii. Ma ona umożliwić odniesienie się do całości okoliczności podnoszonych na rzecz tych opinii. Ma też stworzyć pole do krytyki stanu prawnego, obowiązującego w tej kwestii.

Argumentacja terminologiczna

W ocenie dyskutowanego problemu istotne znaczenie ma terminologia, jaką w odniesieniu do prawa do znaku towarowego posługują się powyższe przepisy oraz przepisy związanych z nimi innych ustaw podatkowych. Ich nowelizacja w 2006 r. nie dokonała pełnego ujednolicenia pojęciowego w tym zakresie. Chodzi nie tylko o zacho­wanie pojęcia „praw do znaków towarowych” w przepisach RachU⁵. Chodzi także o to, że w przepisach PDOFizU lub PDOPrU, innych niż art. 22b ust. 1 PDOFizU i art. 16b ust. 1 PDOPrU, ustawodawca nadal posługuje się ­powyższym Pojęciem. Przepisy te w większości pozostają w związku z amor­tyzacją. Są to art. 18, art. 22 ust. 9 pkt 1–2 i art. 29 ust. 1 pkt 1 PDOFizU oraz art. 21 ust. 1 pkt 1 PDOPrU. Już ta sytuacja uzasadnia wątpliwości w kwestii rozumienia pojęcia prawa do znaku towarowego na gruncie przepisów rozważanych z punktu widzenia przedmiotowego problemu. Jest tak, tym bardziej że [...]