Abstrakt

Z wielu kontrowersji podatkowych nie ma dobrego wyjścia i rozstrzygający je sąd albo spotka się z krytyką za zbyt literalne trzymanie się przepisów, albo też za taką ich wykładnię, która przypomina stanowienie prawa. Ten dylemat odnieść można do uchwały NSA z 26.5.2008 r., która „próbując” oprzeć się na literalnym brzmieniu przepisów, sprzeciwiła się możliwości zapłaty zobowiązania podatkowego przez inny podmiot niż sam podatnik. Z uwagi jednak na brak bezpośredniej regulacji w przepisach ustawy z 29.8.1997 r. – Ordynacja podatkowa (dalej: OrdPU) wnioski te wyciągane są z przepisów regulujących inne kwestie, np. terminy zapłaty. Mimo iż nie można po prostu odmówić racji poglądom NSA, to jednak pozostają wątpliwości, czy to stanowisko nie powinno być inne, a przynajmniej inaczej uzasadnione.
Zapłata, o której mowa w art. 59 § 1 pkt 1 w zw. z art. 60 § 1 pkt 2 OrdPU, w brzmieniu obowiązującym w 2004 r., dokonana przez inny podmiot w imieniu podatnika nie powoduje wygaśnięcia zobowiązania podatkowego tego podatnika.
Uchwała NSA z 26.5.2008 r., I FPS 8/07