Abstrakt
W artykule scharakteryzowano swoistość mechanizmu wzruszania decyzji ostatecznych na gruncie przepisów Ordynacji podatkowej, w porównaniu z ogólnym postępowaniem administracyjnym.
Założenia wzruszenia decyzji w postępowaniu podatkowym a postępowanie administracyjne
Zagadnieniem, od którego wypada rozpocząć rozważania dotyczące charakterystyki systemu środków prawnych służących wzruszeniu decyzji ostatecznej zastosowanym w postępowaniu podatkowym jest przypomnienie założeń, na których oparte są rozwiązania służące wzruszeniu takiej decyzji w modelu zastosowanym w ustawie z 29.8.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, dalej: OrdPU). System ten zasadniczo różni się od konstrukcji zastosowanej w postępowaniu ogólnym.
W postępowaniu podatkowym ustawodawca położył większy niż w rozwiązaniach KPA nacisk na stabilizację stanu sprawy ukształtowanego decyzją ostateczną. Efekt ten uzyskano poprzez zastosowane rozwiązania materialnoprawne polegające na związaniu możliwości wzruszenia decyzji z instytucją przedawnienia prawa do wymiaru podatku. Drugim elementem służącym temu celowi jest ograniczenie zakresu zastosowania środków prawnych służących wzruszeniu decyzji ostatecznej oraz wprowadzenie dodatkowego ograniczenia czasowego dla zastosowania tych środków, zarówno na wniosek strony, jak i z urzędu (art. 256 § 1 OrdPU). |
Z rozwiązań kodeksowych do Ordynacji podatkowej przeniesiono z pewnymi zmianami jedynie dwie instytucje. Są nimi, wznowienie postępowania (art. 240-246 OrdPU) i stwierdzenie nieważności decyzji ostatecznych (art. 247-252 OrdPU).
Wznowienie postępowania
Warto tu odnotować, że katalog przesłanek wznowienia postępowania (art. 240 § 1 OrdPU), różni się od analogicznego przepisu KPA (art. 145 § 1), tym, że od wejścia w życie nowelizacji Ordynacji podatkowej z 30.6.2005 r., zawiera trzy dodatkowe przesłanki, które [...]