Abstrakt

Autor przedstawia warunki wzruszenia decyzji ostatecznej w sytuacji decyzji: nietworzącej prawa dla strony, tworzącej prawa dla strony bądź ustalającej (określającej) zobowiązanie.

Pojęcie decyzji ostatecznej

Zasada trwałości decyzji podatkowych służy ochronie praw nabytych strony i ochronie ogólnego porządku prawnego. Ogólna zasada trwałości decyzji podatkowych wynika z art. 128 OrdPU. W świetle tego przepisu decyzjami ostatecznymi są decyzje, od których nie przysługuje odwołanie w postępowaniu podatkowym. W związku z tą zasadą przyjmuje się domniemanie mocy obowiązującej decyzji podatkowej, która wyraża się tym, że decyzja obowiązuje dopóki nie zostanie uchylona lub zmieniona na podstawie innej decyzji opartej na odpowiednim przepisie prawnym. Jednak w prawie istnieją instytucje-wyjątki, które z założenia podważają zasadę trwałości decyzji ostatecznych. Wyjątki te wyliczone są w zd. 2 art. 128 OrdPU i polegają na uchyleniu lub zmianie ostatecznych decyzji tylko w przypadkach przewidzianych w OrdPU oraz ustawach podatkowych. Ordynacja podatkowa normuje instytucje procesowe polegające m.in. na uchyleniu lub zmianie ostatecznych decyzji prawidłowych bądź dotkniętych wadą niekwalifikowaną (art. 253 § 1, art. 253a § 1, art. 254 OrdPU).

Wzruszenie decyzji nietworzącej prawa dla strony

Zgodnie z art. 253 § 1 OrdPU decyzja ostateczna, na mocy której strona nie nabyła prawa, może być uchylona lub zmieniona przez organ podatkowy, który ja wydał, jeżeli przemawia za tym [...]