Abstrakt
W artykule została przedstawiona istota i znaczenie przyjęcia przez kierownictwo jednostki przy sporządzaniu sprawozdania finansowego założenia o kontynuacji działalności.
Sprawozdanie finansowe jest zbiorem informacji zebranych i zestawionych według ustalonych zasad. Zasady te mogą być określone w przepisach prawa stanowionego przez organy państwowe lub przez krajowe lub międzynarodowe organizacje prywatne. Wspólną cechą przyjętych w nich rozwiązań jest założenie, że jednostka sporządzająca sprawozdanie finansowe będzie kontynuowała działalność w najbliższej, dającej się przewidzieć przyszłości. Na przykład w założeniach koncepcyjnych do Międzynarodowych Standardów Rachunkowości (MSR) zasada kontynuacji działalności oraz zasada memoriału zostały zaliczone do założeń podstawowych. Oznacza to, że są to zasady fundamentalne.
Takie znaczenie kontynuacji działalności zostało nadane również w ustawie z 29.9.1994 r. o rachunkowości, zwanej dalej ustawą1. W stanie prawnym po jej nowelizacji, tj. od 1.1.2002 r. zasada ta została wyeksponowana poprzez ustanowienie przepisów zobowiązujących kierownika jednostki do bardziej wnikliwej analizy tego zagadnienia przy sporządzaniu sprawozdania finansowego i ujawnienia jej wyników w sprawozdaniu finansowym.
Z unormowań ustawowych wynika, że przy stosowaniu przyjętych przez jednostkę zasad rachunkowości przyjmuje się założenie, że będzie ona kontynuowała działalność w niezmniejszonym istotnie zakresie, w dającej się przewidzieć przyszłości, bez postawienia jej w stan upadłości lub likwidacji. Założenie takie nie może być przyjęte jeżeli ze stanu faktycznego lub prawnego wynika, że założenie takie jest bezpodstawne. O ile przyjęcie takiego założenia w poprzednim stanie prawnym nie wymagało udowodnienia, to w chwili obecnej kierownik jednostki jest zobowiązany ustalić zdolność jednostki do kontynuacji działalności. Dokonując tych ustaleń powinien [...]