Abstrakt

1. Wątpliwości budzi już zawarte na początku uzasadnienia komentowanego wyroku lakoniczne powołanie przez sąd zasady, iż organy podatkowe mają prawo oceniać dokonywane w obrocie prawnym czynności i podejmowane przez uczestników tego obrotu działania z punktu widzenia ich prawnopodatkowych konsekwencji. Zdaniem sądu jest to wystarczająca podstawa by uznać, że w przedmiotowej sprawie organy podatkowe trafnie zinterpretowały przebieg dokonanej operacji gospodarczej, w tym - jak czytamy dalej - poprzez przyjęcie, że wszelkie czynności podjęte po zawarciu umowy leasingu były jej wykonaniem.

Cytowany pogląd istotnie znalazł kilkakrotnie wyraz w orzeczeniach NSA¹, co nie znaczy jednak, że nie budzi on kontrowersji. Przeciwnie, od dawna pojawiają się głosy na rzecz doprecyzowania tegoż uprawnienia organów podatkowych, aż do jego uregulowania ustawowego włącznie². Nie sposób bowiem uznać, iż oto wyspecjalizowanym organom administracji państwowej, powołanym do realizowania polityki fiskalnej państwa poprzez podejmowanie czynności w postępowaniu podatkowym, będącym szczególnym rodzajem postępowania administracyjnego, przysługuje niczym nieograniczone i autonomiczne na gruncie danej dziedziny prawa uprawnienie do kwalifikowania stanów faktycznych, z innych dziedzin tego prawa się wywodzących.