Abstrakt

Wprowadzenie Arbitraż stanowi instrument prawny coraz częściej wybierany przez podmioty gospodarcze do rozwiązywania międzynarodowych sporów handlowych. Zalety arbitrażu są w wielu sytuacjach nie do przecenienia. Po pierwsze, arbitraż może doprowadzić do szybkiego rozwiązania sporu1. Po drugie, jest relatywnie tańszy2, a orzeczenia łatwiej egzekwowalne3. Po trzecie, w sytuacji, gdy strony nie są zaznajomione z prawem krajowym, mogą wybrać prawo właściwe do rozwiązania sporu według własnego uznania. Co istotne, zasada poufności postępowania arbitrażowego gwarantuje ochronę tajemnicy przedsiębiorstwa, której ujawnienie jest ograniczone jedynie do stron sporu4.  Problematykę uznawania i wykonywania zagranicznych orzeczeń arbitrażowych reguluje Konwencja o uznawaniu i wykonywaniu zagranicznych orzeczeń arbitrażowych, sporządzona w Nowym Jorku 10.6.1958 r.5, której Rzeczpospolita Polska jest jedną ze stron. Konwencja nowojorska wprowadziła znaczne ułatwienia w porównaniu z reżimem przewidzianym Protokołem Genewskim o Klauzulach Arbitrażowych z 1923 r. i Konwencją genewską o wykonywaniu obcych orzeczeń arbitrażowych z 1927 r.663Jednym z podstawowych celów Konwencji było umożliwienie uznania i wykonania orzeczeń arbitrażowych wydanych w innym państwie, a w konsekwencji także ułatwienie wykonywania międzynarodowych transakcji handlowych7. W związku z tym przesłanki odmowy uznania i wykonania orzeczenia, zgodnie z art. V ust. 1 Konwencji powinny podlegać interpretacji zakładającej podejście pro-konwencyjne. Niestety interpretacja tego przepisu budzi wątpliwości w doktrynie i orzecznictwie międzynarodowym. Zarówno w obszarze możliwości zastosowania przesłanek...