Abstrakt

Wprowadzenie W znacznej większości tekstów naukowych poświęcanych kwestiom związanym z arbitrażem, na samym wstępie podkreśla się stale zwiększającą się rolę pozasądowych metod rozstrzygania sporów1. Kolejne nowelizacje Kodeksu postępowania cywilnego zmierzają w kierunku popularyzacji alternatywnych metod rozwiązywania sporów, ze szczególnym naciskiem na mediację i arbitraż2. Jakkolwiek sądownictwo polubowne w Polsce ma dość 57długą tradycję i na jego ważną rolę zwracano już uwagę w doktrynie prawa okresu międzywojennego, o tyle wydaje się, że przepisy regulujące, w szczególności postępowanie postarbitrażowe, tworzone były w sposób minimalistyczny i niepełny, wielokrotnie pozostawiając nierozstrzygnięte kwestie istotne z punktu widzenia praktyki arbitrażowej. W ocenie autorów, problem cząstkowej regulacji dotyka także konsekwencji wniesienia skargi o uchylenie wyroku sądu polubownego (dalej jako: skarga) do niewłaściwego sądu3. Liczne nowelizacje Kodeksu postępowania cywilnego, różne poglądy prezentowane na przestrzeni lat w doktrynie prawa, jak również w orzecznictwie Sądu Najwyższego, skłoniły autorów do poddania analizie kwestii skutków wniesienia skargi do sądu niewłaściwego. Celem niniejszego artykułu nie jest powtarzanie uprzednio wyartykułowanych tez innych autorów, a polemika z nimi, wskazanie nieścisłości i w konsekwencji sformułowanie własnych wniosków i o ile okaże się to konieczne – sformułowanie postulatów de lege ferenda. O ile bowiem, jak już wskazano powyżej, kwestia wniesienia skargi była wielokrotnie przedmiotem wypowiedzi doktryny i orzecznictwa, często charakteryzowały się znacznym poziomem ogólności, a wielokrotnie ograniczały się jedynie do powielania już funkcjonujących tez, bez należytego uwzględnienia ciągle zmieniającego się kontekstu normatywnego. Z tego względu przedmiotowa kwestia wymaga poddania szerszej analizie.Analiza jurydyczna  Przechodząc do analizy przepisów odnoszących się do skargi, w pierwszej kolejności wskazać należy, że skarga i postępowanie nią wywołane zostało uregulowane przez ustawodawcę w Części piątej Tytule VII KPC (art. 1205-1211 KPC). W obecnym stanie prawnym skargę wnosi się do sądu apelacyjnego w terminie dwóch miesięcy od dnia doręczenia wyroku (art. 1208 § 1 KPC). Właściwy miejscowo do wniesienia i rozpoznania skargi jest sąd apelacyjny, na obszarze którego znajduje się sąd, który byłby właściwy do rozpoznania sprawy, gdyby strony nie dokonały zapisu na sąd polubowny (w braku takowej podstawy, właściwy jest Sąd Apelacyjny w Warszawie). Zarówno sama skarga jak i postępowanie nią wywołane nie są szczegółowo opisane w przepisach dotyczących skargi, ustawodawca posługuje się bowiem metodą odesłania, określając w treści art. 1207 § 1 KPC, że do skargi stosuje się odpowiednio przepis art. 368 KPC (a więc przepis regulujący wymogi formalne apelacji), a dla postępowania ze skargi odpowiednio przepisy o apelacji (art. 1207 § 2 KPC).  Powyższe brzmienie przepisów jest skutkiem nowelizacji Kodeksu postępowania cywilnego, która weszła w życie 1.1.2016 r.4 Przedmiotowa nowelizacja nie wprowadziła 58rewolucyjnych zmian dotyczących metody formułowania przepisów dotyczących postępowań postarbitrażowych, nie wprowadzono przepisów...