Abstrakt

Wprowadzenie   Ius est ars boni et aequi – ta słynna paremia prawnicza w kilku słowach ukazuje sens istnienia i cel przewodni całego systemu prawnego. Czynienie tego, co dobre i słuszne leży u podstaw wszelkiego rodzaju przepisów i regulacji prawnych. Jednakże, jak wskazuje praktyka, ścisła wykładnia norm prawnych nie zawsze pozwala na wydanie rozstrzygnięcia satysfakcjonującego wszystkie strony sporu, a więc rozwiązania optymalnego. Metodą rozwiązywania sporów odpowiadającą postulatowi postawionemu na wstępie jest natomiast z pewnością mediacja, a więc mechanizm pozwalający na osiągnięcie konsensu poprzez skorzystanie ze swoistego pomocnika w zwalczeniu zaistniałego konfliktu, a więc mediatora. Metoda ta została wprowadzona do polskiego systemu prawnego stosunkowo niedawno, a dokładnie w lipcu 2005 r., stanowiąc jednocześnie realizację postulatów wyrażonych w dyrektywie UE 2008/52/EC o niektórych aspektach mediacji w sprawach cywilnych i handlowych1. Przedmiotem rozważań w ramach niniejszego elaboratu nie będą jednak zagadnienia związane stricte z procedurą cywilną, lecz oscylujące wokół unormowań ustawy – Prawo upadłościowe i naprawcze2, a mianowicie zastosowanie mediacji w sprawach z jej zakresu. Na zastosowanie powyższej metody rozwiązywania sporów pozwala unormowanie z art. 35 PrUpadNap, a więc odesłanie nakazujące stosowanie przepisów Księgi pierwszej KPC w sprawach nieuregulowanych w ustawie, z wyjątkiem przepisów dotyczących zawieszenia i wznowienia...