Sąd Najwyższy orzekł, że przy sprzedaży garażu wraz z lokalem mieszkalnym nie można skorzystać z zerowej stawki VAT. Zgodnie bowiem z art. 2 ust. 4 ustawy o własności lokali garaż jest częścią składową nieruchomości, nie mieszkania (III RN 29/02). Wcześniej sprawą zajmował się NSA, który stwierdził, że podstawowym kryterium decydującym o zastosowaniu stawki VAT od sprzedaży garaży (jako pomieszczeń pomocniczych) jest to, czy służą one zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych. Zdaniem NSA garaże nie spełniają tego warunku. W rewizji nadzwyczajnej od wyroku NSA Rzecznik Praw Obywatelskich podkreślił, że sprzedawane przez spółkę garaże stanowiły części składowe nieruchomości. Ponadto w myśl § 1 ust. 1 pkt 13 rozporządzenia wykonawczego do ustawy o VAT pomieszczenie pomocnicze należy definiować szeroko - jako pomieszczenie, które „pomaga mieszkać”. Jego sprzedaż należy zatem obciążyć stawką zerową. Rzecznik zauważył też, że Minister Finansów został upoważniony jedynie do ustalenia listy towarów i usług, do których stosuje się stawkę 0%. Nie miał natomiast prawa do określania warunków, których spełnienie byłoby podstawą zastosowania preferencji podatkowych.
SN oddalił rewizję nadzwyczajną. Stwierdził, że upoważnienie zawarte w art. 50 ustawy o VAT nie przewiduje, aby Minister miał określić w rozporządzeniu przedmiot opodatkowania. Byłoby to zresztą niezgodne z art. 217 Konstytucji. Mimo to Minister wprowadził w rozporządzeniu definicję lokalu mieszkalnego, przez co określił przedmiot opodatkowania. SN zauważył jednak, że definicja z rozporządzenia jest identyczna z występującą w ustawie o własności lokali, do której należy odwołać się w rozpoznawanej sprawie. Ustawa ta zawiera pojęcie tzw. pomieszczeń przynależnych i zalicza do nich garaże. Są one jednak częścią składową nieruchomości, a nie lokalu mieszkalnego. Stawka 0% z rozporządzenia do ustawy o VAT dotyczy zaś wyłącznie sprzedaży lokali, a nie pomieszczeń przynależnych do nich.
