W wyroku z 14.12.2005 r. Trybunał Konstytucyjny (SK 22/05) potwierdził, że przepisy Kodeksu cywilnego o zasiedzeniu nieruchomości nie są sprzeczne z Konstytucją.
Wyrok zapadł w związku ze skargą konstytucyjną Lidii i Adama Henclewskich z Poznania, którzy od kilku spadkobierców dawnego właściciela kupili nieruchomość złożoną z działki, budynku użytkowego i kamienicy z lokatorami. Już po dokonaniu zakupu i ujawnienia państwa Henclewskich w dziale II księgi wieczystej roszczenia w stosunku do nieruchomości zgłosiły osoby, które nabyły nieruchomość w drodze zasiedzenia. W postępowaniu sąd zasiedzenie uznał. Odwołania Henclewskich nie przyniosły spodziewanego rezultatu. W związku z tym skierowali skargę do TK.
W skardze podniesione zostało, że nabycie przez zasiedzenie własności nieruchomości, dla której w księdze wieczystej figuruje inne nazwisko, powoduje z mocy samego prawa niezgodność tej księgi z rzeczywistym stanem prawnym. Tolerowanie przez przepisy takiej niezgodności narusza Konstytucję. W ocenie skarżących, za niekonstytucyjne winny być uznane przepisy KC, które nierówno traktują uprawnionych do zasiedzenia i nabywców prawa własności za pieniądze. Ci pierwsi otrzymują własność z mocy prawa po upływie ustawowych terminów zasiedzenia i nie mają żadnych obowiązków, nawet ograniczenia czasowego na sądowe potwierdzenie zasiedzenia. Mogą bez konsekwencji nie ujawniać roszczeń do nieruchomości ani nie dokonywać zmian w dziale II księgi wieczystej. Ci drudzy kupują nieruchomość w dobrej wierze, nie znając jej historii i związanych z nią dokumentów. W konsekwencji prawo w sposób nieuzasadniony pełniejszą ochronę przyznaje uprawnionym do zasiedzenia niż kupującym.
Trybunał nie podzielił argumentacji skarżących. Stwierdził, że dla pełnego zrozumienia następstw zasiedzenia oraz czynności prawnych dokonywanych z uwzględnieniem wpisów do księgi wieczystej potrzeba łącznego zastosowania przepisów KC o zasiedzeniu i przepisów o rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych z ustawy o księgach wieczystych i hipotece. Wtedy okazuje się, że osoby poszkodowane wskutek braku dokonanego w porę wpisu o prawach nabywców drogą zasiedzenia mogą dochodzić od nich odszkodowania. Zatem zarzut niepełnej, a przez to niekonstytucyjnej regulacji dotyczącej instytucji zasiedzenia jest niesłuszny.
