Na wokandę sądową trafił spór dotyczący własności dworku nieopodal miejscowości Glinojecko w woj. mazowieckim, który na mocy niegdysiejszej reformy rolnej został przejęty od prawowitych właścicieli, a następnie przez lata był użytkowany na potrzeby PGR.

W 2002 r. wniosek o zwrot nieruchomości, która jeszcze wtedy była w przyzwoitym stanie, złożył do Wojewody Mazowieckiego Janusz O. Twierdził on przy tym, że jest spadkobiercą Tadeusza Sujkowskiego, którego rodzina mieszkała w dworku do 1939 r. Niestety na skutek działań wojennych zniszczona została księga wieczysta, która mogłaby potwierdzić zdanie wnioskodawcy. Wojewoda stwierdził ponadto, że na przyznanie racji mężczyźnie nie pozwalają również postanowienia o nabyciu spadku po jedynych spadkobierczyniach Sujkowskiego. Dodatkową wątpliwość wzbudzał fakt, że nie wiadomo do kogo należał dworek między 1939 a 1944 r., kiedy to nieruchomość została przejęta na mocy reformy rolnej. Wśród potencjalnych spadkodawców pojawiały się bowiem 3 różne osoby, a czwartą – potencjalnie mogącą mieć roszczenia do majątku – wyłoniono na podstawie dokumentu sprawozdania z działalności Referatu Rolnego. W konsekwencji Wojewoda orzekł, że Janusz O. (oraz jego spadkobiercy) nie udowodnili należycie, że przysługiwało im jakiekolwiek prawo do majątku pod Glinojeckiem. Dla urzędników nawet zaświadczenie Fundacji Polsko-Niemieckie Pojednanie o przyznaniu Januszowi O. 9 tys. euro odszkodowania za użytkowanie ziemi w czasie okupacji nie było wystarczającym dowodem w sprawie.

Spór trafił do sądu, a WSA w Warszawie nakazał ponowne zbadanie jego okoliczności. W toku sprawy nie pojawiły się jednak żadne nowe okoliczności, zatem Wojewoda podtrzymał swoją opinię. W konsekwencji WSA oddalił skargę potomków Janusza O. Tak też uczynił NSA (I OSK 2683/13). W orzeczeniu sąd tłumaczył, że to po stronie wnioskodawców leży obowiązek udowodnienia przysługującego im prawa, a w tym przypadku nie dysponowali oni dokumentami, które potwierdzałyby prawo do spadku w postaci dworku.