Stan faktyczny
Spór między AS „PrivatBank” (dalej jako: PB) a łotewską komisją ds. rynków finansowych i kapitałowych (dalej jako: FKTK) dotyczył kar i środków administracyjnych nałożonych przez tę komisję na PB, mających zapobiegać ryzyku, że będzie ona uczestniczyć w praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu. FKTK m.in. zakazała PB nawiązywania stosunków gospodarczych i zobowiązujące ją do zakończenia już istniejących, z osobami, które nie są obywatelami tego państwa i których miesięczny wolumen wpływów na koncie przekracza określoną kwotę (dalej jako: sporny środek).
Stanowisko TS
1. Ograniczenia swobody świadczenia usług
Trybunał przypomniał, że art. 56 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (dalej jako: TFUE) stoi na przeszkodzie stosowaniu wszelkich przepisów krajowych, które świadczenie usług między państwami członkowskimi czynią trudniejszym niż świadczenie usług wyłącznie wewnątrz jednego państwa członkowskiego. Zgodnie z orzecznictwem TS art. 56 TFUE wymaga zniesienia wszelkich ograniczeń w swobodzie świadczenia usług wynikających z okoliczności, że usługodawca ma siedzibę w innym państwie członkowskim niż państwo świadczenia usługi (wyrok TS z 22.11.2018 r., Vorarlberger Landes- und Hypothekenbank, C-625/17, pkt 28). Ograniczeniami swobody świadczenia usług są przepisy krajowe, które zakazują tej swobody lub ją ograniczają albo czynią mniej atrakcyjnym korzystanie z niej (wyrok Vorarlberger Landes- und Hypothekenbank, pkt 29). Ponadto, zgodnie z jednolitym stanowiskiem TS, art. 56 TFUE jest źródłem uprawnień nie tylko dla samego usługodawcy, lecz także dla odbiorcy jego usług (wyrok TS z 30.1.2020 r., Anton van Zantbeek, C-725/18, pkt 24).
W niniejszej sprawie sporny środek uniemożliwia PB w odniesieniu do kwot wyższych od tych, które w nim przewidziano, oferowanie określonych usług bankowych wiążących się przykładowo z udzielaniem kredytów lub gromadzeniem środków osób fizycznych, które nie mają związku z Łotwą, lub osób prawnych nieprowadzących działalności gospodarczej powiązanej z tym państwem. Zdaniem TS ten środek może sprawić, że świadczenie usług pomiędzy państwami członkowskimi będzie trudniejsze niż świadczenie usług tylko w obrębie Łotwy. Trybunał stwierdził, że środek, taki jak będący przedmiotem postępowania głównego, stanowi ograniczenie swobody świadczenia usług, zakazane, co do zasady, na mocy art. 56 akapit pierwszy TFUE.
2. Ograniczenia swobody przepływu kapitału
Zgodnie z jednolitym stanowiskiem Trybunału art. 63 TFUE wprowadza ogólny zakaz wszelkich ograniczeń w przepływie kapitału między państwami członkowskimi oraz między państwami członkowskimi a państwami trzecimi [wyrok TS z 21.12.2021 r., Finanzamt V (Dziedziczenie – Częściowa kwota wolna od podatku i odliczenie zachowku), C-394/20, pkt 28]. Trybunał orzekł, że pożyczki pieniężne i kredyty, jak również transakcje na rachunkach bieżących i depozytowych w instytucjach finansowych, a w szczególności w instytucjach kredytowych, stanowią przepływy kapitału w rozumieniu art. 63 ust. 1 TFUE.
Z orzecznictwa TS wynika, że pojęcie „ograniczenia” zawarte w art. 63 TFUE obejmuje zasadniczo wszelkie przeszkody w przepływie kapitału występujące zarówno między państwami członkowskimi, jak i między państwami członkowskimi a państwami trzecimi (wyrok TS z 6.10.2021 r., ECOTEX BULGARIA, C-544/19, pkt 62). W szczególności to pojęcie obejmuje środki państwowe, które mają charakter dyskryminujący, ponieważ ustanawiają, bezpośrednio lub pośrednio, rozróżnienie w traktowaniu krajowych i transgranicznych przepływów kapitału, które nie odpowiada obiektywnej różnicy sytuacji, i które mogą w związku z tym zniechęcać osoby fizyczne lub prawne z innych państw członkowskich lub państw trzecich do działań związanych z transgranicznym przepływem kapitału [wyrok TS z 18.6.2020 r., Komisja/Węgry (Przejrzystość stowarzyszeń), C-78/18, pkt 53].
W niniejszej sprawie sporny środek zobowiązujący PB do zakończenia stosunków gospodarczych z każdą osobą fizyczną niemającą związku z Łotwą i z każdą osobą prawną, której działalność gospodarcza nie ma związku z tym państwem, oraz zakazujący mu nawiązywania takich stosunków – zdaniem TS – stanowi pośrednią dyskryminację ze względu na przynależność państwową. Mimo iż taki środek, który ogranicza się do odniesienia do kryterium związku z Łotwą, nie odsyła bezpośrednio do przynależności państwowej zainteresowanych osób, to jednak może on wpływać w większym stopniu na obywateli innego państwa członkowskiego niż Łotwa czy też spółki z siedzibą w takim państwie, w zakresie, w jakim prawdopodobieństwo, że mogą oni mieć związek z Łotwą, jest wyraźnie mniejsze niż w przypadku obywateli łotewskich lub spółek z siedzibą na Łotwie.
Wbrew temu, co twierdzi łotewski rząd, fakt, że klienci, których może dotyczyć sporny środek, mogą otworzyć rachunek w każdej innej instytucji kredytowej posiadającej zezwolenie na prowadzenie działalności na Łotwie oraz zdeponować na tym rachunku środki, gdyż ten środek jest stosowany wyłącznie do PB, lub też fakt, że ten środek znajduje zastosowanie wyłącznie tymczasowo, w ocenie TS, nie zmienia tego, że ma on charakter ograniczający. Zgodnie z orzecznictwem TS ograniczenie swobody podstawowej mające nawet nikły zakres lub niewielkie znaczenie jest, co do zasady, zakazane przez TFUE (wyrok TS z 22.9.2022 r., Admiral Gaming Network i in., od C-475/20 do C-482/20, pkt 40). Ponadto, fakt, że osoba fizyczna lub prawna może swobodnie decydować, z którą instytucją kredytową zamierza nawiązać relację gospodarczą w celu skorzystania np. ze szczególnych warunków lub produktów, stanowi samą istotę swobody świadczenia usług i swobody przepływu kapitału.
Trybunał orzekł, że art. 56 ak. 1 i art. 63 ust. 1 TFUE należy interpretować w ten sposób, że środek, poprzez który właściwy organ państwa członkowskiego, po pierwsze, zakazuje instytucji kredytowej nawiązywania stosunków gospodarczych z każdą osobą fizyczną lub prawną, która nie ma związku z państwem członkowskim, w którym ta instytucja ma siedzibę, i której miesięczny wolumen wpływów na koncie przekracza określoną
kwotę, oraz, po drugie, nakazuje tej instytucji zakończenie takich stosunków gospodarczych, w sytuacji gdy zostały one nawiązane po przyjęciu tego środka, stanowi ograniczenie swobody świadczenia usług w rozumieniu pierwszego z tych postanowień, a także ograniczenie swobody przepływu kapitału w rozumieniu drugiego z tych postanowień.
3. Uzasadnienie
Zgodnie z jednolitym orzecznictwem TS swoboda przepływu kapitału może być ograniczona przez uregulowanie krajowe jedynie wtedy, gdy jest ono uzasadnione jednym z powodów wymienionych w art. 65 TFUE lub nadrzędnymi względami interesu ogólnego, o ile na szczeblu Unii nie istnieje przepis harmonizujący, gwarantujący ochronę tych interesów (wyrok ECOTEX BULGARIA, pkt 67).
W niniejszej sprawie sporny środek został przyjęty, po pierwsze, w celu doprowadzenia do zaprzestania naruszeń ustaw i aktów wykonawczych dotyczących zwalczania prania pieniędzy i finansowania terroryzmu, popełnionych przez PB. Po drugie, aby zapobiegać ponowieniu przez tę instytucję kredytową takich naruszeń w przyszłości, gdyż mogłyby one prowadzić nie tylko do tego, że PB sam będzie uczestniczył w praniu pieniędzy lub w usiłowaniu prania pieniędzy oraz w obchodzeniu lub naruszaniu międzynarodowych sankcji, lecz również do tego, że w wyniku takich naruszeń krajowy sektor finansowy w całości zostanie narażony na poważne ryzyko utraty wiarygodności.
Przepis art. 65 ust. 1 lit. b) TFUE stanowi, że art. 63 TFUE nie narusza prawa państw członkowskich w szczególności do podejmowania wszelkich środków niezbędnych do zapobiegania naruszeniom ich ustaw i aktów wykonawczych, zwłaszcza w dziedzinie nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami finansowymi, lub podejmowania środków uzasadnionych powodami związanymi z porządkiem publicznym lub bezpieczeństwem publicznym. Trybunał orzekł już, że aby można było uznać go za „niezbędny środek” w rozumieniu art. 65 ust. 1 lit. b) TFUE, dany środek musi mieć właśnie na celu zapobieganie naruszeniom ustaw i aktów wykonawczych w dziedzinie nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami finansowymi (wyrok TS z 7.6.2012 r., VBV – Vorsorgekasse, C-39/11, pkt 30). Ponadto TS przyznał, że zwalczanie prania pieniędzy, związane z celem ochrony porządku publicznego, stanowi zgodny z prawem cel mogący uzasadnić przeszkodę w swobodach podstawowych zagwarantowanych w TFUE (wyrok TS z 31.5.2018 r., Zheng, C-190/17, pkt 38).
Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem TS względy porządku publicznego mogą być przywołane jedynie w przypadku realnego i wystarczająco poważnego zagrożenia naruszającego podstawowy interes społeczny i nie mogą służyć celom czysto gospodarczym (wyrok Romenergo i Aris Capital, pkt 40). Trybunał stwierdził, że prawodawca Unii jedynie częściowo zharmonizował środki zwalczania prania pieniędzy i finansowania terroryzmu, przez co państwa członkowskie zachowały prawo do powoływania się na zwalczanie prania pieniędzy i finansowania terroryzmu w celu uzasadnienia przepisów krajowych ograniczających swobodę przepływu kapitału jako na względy porządku publicznego [wyrok, Komisja/Węgry (Przejrzystość stowarzyszeń), pkt 89].
Trybunał wskazał, że dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 z 20.5.2015 r. w sprawie zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu, dokonuje tylko minimalnej harmonizacji. W art. 5 tej dyrektywy upoważniono państwa członkowskie do przyjmowania lub utrzymywania w mocy bardziej rygorystycznych przepisów, o ile te przepisy mają na celu wzmocnienie walki z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu w granicach prawa Unii (wyrok TS z 17.11.2022 r., Rodl & Partner, C-562/20, pkt 46). Zgodnie z art. 59 ust. 4 dyrektywy 2015/849 państwa członkowskie mogą upoważnić właściwe organy do nakładania dodatkowych rodzajów kar administracyjnych – oprócz kar określonych w tym artykule – lub do nakładania administracyjnych kar pieniężnych w wysokości przekraczającej kwoty, o których w nim mowa. W konsekwencji TS uznał, że ograniczenie swobody przepływu kapitału wprowadzone mocą środka administracyjnego może być uzasadnione, po pierwsze, na podstawie art. 65 ust. 1 lit. b) TFUE, jeżeli ten środek jest niezbędny do zapobiegania naruszeniom krajowych ustaw i aktów wykonawczych w szczególności w dziedzinie nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami finansowymi. Ponadto, takie ograniczenie może być również uzasadnione koniecznością zapobiegania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu oraz koniecznością zwalczania takiej działalności. Sprawdzenie powyższego należy do sądu odsyłającego.
Trybunał przyznał już, że zwalczanie prania pieniędzy łączące się z celem polegającym na ochronie porządku publicznego stanowi prawnie uzasadniony cel mogący uzasadniać ograniczenie swobody świadczenia usług (wyrok TS z 25.4.2013 r., Jyske Bank Gibraltar, C-212/11, pkt 64). Z zastrzeżeniem ustaleń, które powinien poczynić sąd odsyłający, TS stwierdził, że sporny środek może być uzasadniony zarówno słusznym celem obejmującym zwalczanie prania pieniędzy i finansowania terroryzmu, jak i na podstawie art. 65 ust. 1 lit. b) TFUE, gdyż ten środek dąży do realizacji jednego z celów, o których mowa w tym postanowieniu. W tym kontekście konieczne jest przy tym, aby dany środek był zgodny z zasadą proporcjonalności, co w szczególności oznacza, że musi być odpowiedni do zagwarantowania w sposób spójny i konsekwentny realizacji zamierzonego celu i nie może wykraczać poza to, co jest niezbędne do jego osiągnięcia [wyrok Komisja/Węgry (Przejrzystość stowarzyszeń), pkt 76]. Trybunał stwierdził, że do sądu krajowego, który jest wyłącznie właściwy do oceny okoliczności faktycznych i dokonania wykładni prawa krajowego, należy ustalenie, czy w niniejszej sprawie spełnione są te wymogi. Przy czym TS jest właściwy do udzielenia sądowi odsyłającemu użytecznych wskazówek, tak aby umożliwić temu sądowi rozstrzygnięcie zawisłego przed nim sporu.
4. Zasada proporcjonalności
Trybunał przypomniał, że uregulowanie krajowe jest właściwe do zapewnienia realizacji zamierzonego celu jedynie wówczas, gdy rzeczywiście odzwierciedla ono troskę o jego osiągnięcie w sposób spójny i systematyczny (wyrok ECOTEX BULGARIA, pkt 73). Ponadto, w przypadku gdy celem środka krajowego jest zapobieganie praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu, ten środek powinien być uznany za właściwy do realizacji wskazanego celu prewencyjnego, jeżeli pomaga on zmniejszać ryzyko prania pieniędzy i finasowania terroryzmu (wyrok TS z 10.3.2016 r., Safe Interenvios, C-235/14, pkt 104).
Z akt sprawy wynika, że sporny środek został przyjęty w szczególności z uwagi na naruszenie przez PB niektórych przewidzianych w przepisach krajowych wymogów w dziedzinie zapobiegania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu. System kontroli wewnętrznej PB w zakresie należytej staranności względem klientów oraz nadzoru nad transakcjami nie pozwala bowiem na zagwarantowanie, że ta instytucja kredytowa zapewnia skuteczne zarządzanie ryzykiem. W szczególności, z uwagi na brak możliwości uzyskania przez PB informacji o swych klientach nie mógłby on ustalić ich tożsamości i w rezultacie spełnić nałożonych na niego wymogów należytej staranności.
Przepisy dyrektywy 2015/849, które mają prewencyjny charakter, zmierzają do ustanowienia, zgodnie z podejściem opartym na ocenie ryzyka, szeregu środków zapobiegawczych i odstraszających pozwalających na skuteczne zwalczanie prania pieniędzy i finansowania terroryzmu w celu uniknięcia sytuacji, w której nielegalne przepływy pieniężne mogłyby szkodzić integralności, stabilności i reputacji sektora finansowego Unii, zagrozić jej rynkowi wewnętrznemu, jak również rozwojowi międzynarodowemu (wyrok Rodl & Partner, pkt 34). Wśród tych środków zapobiegawczych i odstraszających pozwalających na skuteczne zwalczanie prania pieniędzy i finansowania terroryzmu znajdują się środki wymienione w art. 8 ust. 1 i 3 oraz art. 11 dyrektywy 2015/849. Nakładają one obowiązki na podmioty zobowiązane w odniesieniu do identyfikacji związanego z ich klientami ryzyka prania pieniędzy i finansowania terroryzmu i zarządzania tym ryzykiem oraz ustalania tożsamości tych klientów w ramach przyjmowania środków należytej staranności.
Podmioty zobowiązane mają w szczególności obowiązek stosowania standardowych środków należytej staranności wobec klienta, jeżeli w ramach dokonywanej przez nie oceny ryzyka związanego z klientem ustaliły normalny poziom ryzyka prania pieniędzy i finansowania terroryzmu (wyrok Rodl & Partner, pkt 68).
W art. 13 ust. 1 dyrektywy 2015/849 wymieniono kilka środków należytej staranności, wśród których znajdują się identyfikacja klienta i weryfikacja jego tożsamości [lit. a)], ocena i, stosownie do sytuacji, uzyskanie informacji na temat celu i zamierzonego charakteru stosunków gospodarczych [lit. c)], lub prowadzenie bieżącego monitorowania stosunków gospodarczych, włącznie z badaniem transakcji podejmowanych w trakcie trwania tych stosunków w celu zapewnienia, by prowadzone transakcje były zgodne z wiedzą podmiotu zobowiązanego na temat klienta, profilu działalności oraz ryzyka, w tym, w razie konieczności, źródeł pochodzenia środków, jak również zapewnienie, by posiadane dokumenty, dane lub informacje były na bieżąco uaktualniane [lit. d)].
W ocenie TS sporny środek zobowiązujący PB do zakończenia stosunków gospodarczych i nienawiązywania takich stosunków powyżej określonej kwoty z każdą osobą fizyczną i prawną niemającą związków z Łotwą, może gwarantować, iż ta instytucja kredytowa jest w stanie spełnić obowiązki ustalania tożsamości ciążące na niej w ramach, po pierwsze, oceny ryzyka związanego z klientami, a po drugie, ewentualnego przyjęcia środków należytej staranności. Uwzględniając braki w systemie zarządzania ryzykiem PB oraz ryzyko, iż ta instytucja kredytowa nie będzie mogła spełnić w szczególności wymogów należytej staranności ciążących na niej względem jej klientów niemających związku z Łotwą, których miesięczny wolumen wpływów na koncie jest istotny, TS uznał, że sporny środek będący przedmiotem postępowania głównego jest właściwy do zmniejszenia w sposób spójny i systematyczny ryzyka prania pieniędzy i finansowania terroryzmu.
Co do koniecznego charakteru spornego środka, należy przypomnieć, że przepisy ograniczające podstawową swobodę mogą być uzasadnione jedynie wtedy, gdy zamierzony cel nie może zostać osiągnięty za pomocą mniej restrykcyjnych środków (wyrok TS z 7.9.2022 r., Cilevičs i in., C-391/20, pkt 81). W niniejszej sprawie sporny środek wprowadza zakaz nawiązywania stosunków gospodarczych i obowiązek zakończenia istniejących stosunków gospodarczych z klientami niemającymi związku z Łotwą, gdy zostanie osiągnięty próg przewidzianych przez ten środek kwot. Trybunał wskazał, że do sądu odsyłającego należy ustalenie, czy ten środek może zostać uznany za konieczny, uwzględniając w szczególności fakt, że przesłanka dotycząca braku związku z Łotwą może, z uwagi na swój ogólny charakter, dotyczyć również osób fizycznych lub prawnych, które zgodnie z dyrektywą 2015/849 nie stwarzają szczególnego ryzyka prania pieniędzy i finansowania terroryzmu. Trybunał wskazał, że można uwzględnić trudności tej instytucji kredytowej w uzyskiwaniu informacji od swoich klientów, czego sprawdzenie należy do sądu odsyłającego. Do tego sądu należy w szczególności sprawdzenie, czy braki w zakresie środków należytej staranności lub ich wdrożenia miały taki charakter, że konieczne stało się przyjęcie środka o szerokim zakresie, wprowadzającego pośrednią dyskryminację.
Zdaniem TS należy również uwzględnić okoliczność, że zgodnie z art. 59 ust. 1 i 2 dyrektywy 2015/849, w przypadku poważnych, powtarzających się lub systematycznych naruszeń obowiązków ciążących na podmiotach zobowiązanych, w szczególności w zakresie należytej staranności wobec klienta, o których mowa w art. 10–24 tej dyrektywy, władze krajowe mogą nałożyć kary i środki administracyjne wobec tych podmiotów. Wśród tych kar i środków znajdują się, oprócz administracyjnych kar pieniężnych, zgodnie z art. 59 ust. 2 lit. c) dyrektywy 2015/849, cofnięcie lub zawieszenie zezwolenia, w przypadku gdy dany podmiot zobowiązany podlega obowiązkowi posiadania takiego zezwolenia. Ponadto, art. 59 ust. 4 dyrektywy 2015/849 przewiduje, że państwa członkowskie mogą upoważnić właściwe organy do nakładania dodatkowych rodzajów kar administracyjnych – oprócz kar określonych w ust. 2 lit. a)–d) tego artykułu. Rzecznik generalna stwierdziła w pkt 85 opinii, że taki środek wydaje się, z zastrzeżeniem ustaleń, jakich powinien dokonać sąd odsyłający, mniej restrykcyjny niż cofnięcie lub zawieszenie zezwolenia, o których mowa w art. 59 ust. 2 lit. c) dyrektywy 2015/849. Ponadto łotewski rząd podniósł, że w przeszłości wzmocnione środki należytej staranności, które w mniejszym stopniu naruszały podstawowe swobody niż środki wprowadzone na mocy środka administracyjnego będącego przedmiotem postępowania głównego, zostały nałożone na PB, ale że te środki nie były wystarczająco skuteczne w celu zwalczania wskazanego ryzyka. W ocenie TS z zastrzeżeniem ustaleń, jakich powinien dokonać sąd odsyłający, sporny środek wydaje się najmniej restrykcyjnym środkiem administracyjnym w celu zwalczania w skuteczny sposób ryzyka prania pieniędzy i finansowania terroryzmu, na jakie był narażony PB.
Trybunał zaznaczył, że należy również ustalić, czy środek, który ma na celu zapobieganie praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu oraz zwalczanie takiej działalności, taki jak będący przedmiotem postępowania głównego, nie narusza w nadmiernym stopniu praw i interesów chronionych zgodnie z art. 56 i 63 TFUE, przysługujących danej instytucji kredytowej i jej klientom. Sporny środek miał mieć ograniczony czas stosowania, tak że PB sam mógł wpłynąć na zniesienie ograniczeń. Ponadto, jak rzecznik generalna stwierdziła w pkt 90 opinii, że intensywność spornego środka administracyjnego nie wydaje się nieproporcjonalna względem założonego celu, jakim jest przeciwdziałanie praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu oraz zwalczanie takiej działalności. Z jednej strony, ten środek został zastosowany wyłącznie od przyjęcia decyzji, PB mógł utrzymać stosunki gospodarcze, jakie nawiązał przed tym przyjęciem, w tym również z klientami niemającymi związku z Łotwą, których miesięczny wolumen wpływów na koncie był wyższy niż progi określone tym środkiem. Z drugiej strony, PB mógł nadal nawiązywać nowe stosunki gospodarcze z osobami niemającymi żadnego związku z Łotwą, jeżeli ich miesięczny wolumen wpływów na koncie był niższy niż te progi.
Zdaniem FKTK przyjęcie spornego środka było konieczne z uwagi na popełnione przez PB systematyczne i powtarzające się naruszenia krajowych ustaw i aktów wykonawczych w dziedzinie zapobiegania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu. W związku z tym PB sam przyczynił się w zawiniony sposób do powstania sytuacji ryzyka w tej dziedzinie, na którą właściwy organ krajowy zobowiązany był zareagować. Rzecznik generalna stwierdziła w pkt 92 opinii, że o ile swoboda przepływ kapitału chroni swobodę wyboru przez klienta instytucji kredytowej, której zamierza powierzyć w szczególności zarządzanie swoimi rachunkami bankowymi, o tyle ta swoboda nie daje prawa do nawiązania stosunków gospodarczych z określoną instytucją kredytową niezależnie od konkretnych okoliczności, takich jak nieprzestrzeganie przez tę instytucję ustaw i aktów wykonawczych w dziedzinie zapobiegania praniu pieniędzy i finasowaniu terroryzmu.
Trybunał orzekł, że art. 56 akapit pierwszy i art. 63 ust. 1 TFUE należy interpretować w ten sposób, iż nie stoją one na przeszkodzie środkowi administracyjnemu, poprzez który właściwy organ państwa członkowskiego, po pierwsze, zakazuje instytucji kredytowej nawiązywania stosunków gospodarczych z każdą osobą fizyczną, która nie ma związku z państwem członkowskim, w którym instytucja ta ma siedzibę, i której miesięczny wolumen wpływów na koncie przekracza 15 000 euro, lub z każdą osobą prawną, której działalność gospodarcza nie ma związku z tym państwem członkowskim i której miesięczny wolumen wpływów na koncie przekracza 50 000 euro. Po drugie, nakazuje tej instytucji zakończenie takich stosunków gospodarczych, w sytuacji gdy zostały one nawiązane po przyjęciu tego środka, pod warunkiem, że ten środek:
– uzasadniony celem, jakim jest zapobieganie praniu pieniędzy i finasowaniu terroryzmu, lub jako środek niezbędny do zapobiegania naruszeniom krajowych ustaw i aktów wykonawczych w dziedzinie nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami finansowymi lub też jako środek uzasadniony powodami związanymi z porządkiem publicznym, o których mowa w art. 65 ust. 1 lit. b) TFUE,
– jest właściwy do zagwarantowania realizacji tych celów,
– nie wykracza poza to, co konieczne do ich realizacji,
– nie narusza w nadmiernym zakresie praw i interesów chronionych zgodnie z tymi art. 56 i 63 TFUE, przysługujących danej instytucji kredytowej i jej klientom.
Wyrok TS z 2.3.2023 r., PB i in., C-78/21
Źródło: www.curia.eu
Opracowała: dr Ewa Skibińska - WPiA UKSW w Warszawie, ORCID: 0000-0003-4607-1448
