A.M. Seeger jest właścicielem sklepu z winami i napojami w Stuttgarcie (Niemcy), który oferuje swoim klientom usługę dostawy do domu. Średnio wykonuje on dostawy raz w tygodniu dla 30–40 klientów i zatrudnia w tym celu pracownika. A.M. Seeger został poddany kontroli jak prowadził ciężarówkę, której dopuszczalna masa całkowita wynosi 7,49 tony, bez korzystania z wbudowanego urządzenia rejestrującego. W pojeździe znajdowały się puste opakowania, tj. puste butelki po napojach, które zamierzał zawieźć dostawcy. Puste opakowania nie pochodziły z prywatnego użytku zainteresowanego, lecz z jego działalności handlowej.
Sąd krajowy powziął wątpliwości, czy pojęcie „materiały” wymienione w art. 13 ust. 1 lit. d) tiret drugie rozporządzenia (WE) Nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z 15.3.2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego, należy interpretować w ten sposób, że obejmuje ono również opakowania, takie jak puste butelki przewożone przez osobę zajmującą się handlem winem i napojami, która prowadzi sklep, raz w tygodniu dokonuje dostaw dla klientów i zabiera przy tym od nich puste opakowania w celu dostarczenia ich do hurtownika.
Artykuł 13 ust. 1 rozporządzenia Nr 561/2006 stanowi: „O ile nie zagraża to osiągnięciu celów określonych w art. 1, każde Państwo Członkowskie może wprowadzić wyjątki od przepisów art. 5–9 (przepisy te dotyczą czasu prowadzenia pojazdu, przerwy i okresy odpoczynku kierowców – dop. E.S.) i uzależnić te wyjątki od spełnienia indywidualnych warunków na swoim terytorium lub, w porozumieniu z zainteresowanymi Państwami, na terytorium innego Państwa Członkowskiego, mające zastosowanie do następujących przewozów wykonywanych:
d) pojazdami lub zespołami pojazdów o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 7,5 tony, używanymi: (…)
– do przewozu materiałów, sprzętu lub urządzeń do użytku kierowcy w trakcie pracy.
Pojazdy takie są używane wyłącznie w promieniu 50 km od bazy przedsiębiorstwa oraz pod warunkiem, że prowadzenie takich pojazdów nie stanowi głównego zajęcia kierowcy”. Na podstawie tego upoważnienia została wprowadzona regulacja przewidująca ten wyjątek w niemieckim prawie.
Rozpatrując tę sprawę Trybunał stwierdził, że pojęcie „materiały” powinno być interpretowane szeroko i obejmuje ono towary, które są wymagane lub używane do wykonywania zawodu kierowcy danego pojazdu i może ono obejmować także składniki produktu końcowego, który zostanie przez niego wytworzony lub robót, które wykona (wyrok w sprawie C 128/04, Raemdonck i Raemdonck-Janssens). „Materiały” są poddane procesowi przekształcenia i nie stanowią towaru przeznaczonego do sprzedaży przez jego użytkownika.
W niniejszej sprawie sprzedawca win i napojów przewozi tylko puste butelki. Nie stanowią one dóbr koniecznych do wykonywania jego głównej działalności. Nie są one przez niego przetwarzane ani przekształcane, nie są też dodawane do innego produktu ani wykorzystywane w wykonywaniu działalności. Ponadto, chociaż te puste butelki są wykorzystywane w celu zarobkowym, to jednak okoliczność ta nie wystarczy – w opinii TS – aby wchodziły one w zakres obiektywnego pojęcia „materiały” w rozumieniu art. 13 ust. 1 lit. d) tiret drugie rozporządzenia Nr 561/2006.
Zdaniem TS, zastosowanie wyjątku przewidzianego w art. 13 ust. 1 lit. d) tiret drugie rozporządzenia Nr 561/2006 zależy w szczególności od rodzaju przewożonych towarów i nie dotyczy wszystkich rodzajów towarów, nawet jeśli spełnione są inne warunki przewidziane w tym przepisie. Pojęcia „materiały”, „sprzęt” i „urządzenia” powinny oznaczać jedynie część towarów, których transport wchodzi w zakres stosowania tego rozporządzenia. Wynika z tego, że towary, które są tylko przewożone z jednego miejsca do innego, nie będąc używane, przekształcane ani użytkowane przy wykonywaniu działalności, nie są objęte tym wyjątkiem. W przeciwnym razie pojęcie „materiały” nie pozwalałoby na ograniczenie stosowania wyjątków, przewidzianych w art. 13 ust. 1 tego rozporządzenia, w zależności od przewożonych towarów, co spowodowałoby zatarcie wszelkiej różnicy między pojęciem „materiały” a pojęciem „towary”.
Ponadto, przepis art. 13 ust. 1 lit. d) tiret drugie rozporządzenia Nr 561/2006 należy interpretować ściśle, ponieważ przepis ten stanowi wyjątek od art. 5–9 tego rozporządzenia.
Trybunał wskazał, że zgodnie z art. 1 zd. 2 rozporządzenia Nr 561/2006, ma ono na celu przyczynienie się do polepszenia metod egzekwowania przepisów przez państwa członkowskie w transporcie drogowym, a także, zgodnie z jego motywem 4, potrzebny jest „zestaw jaśniejszych i prostszych przepisów, które będą łatwiejsze do zrozumienia, wykładni i stosowania dla branży transportu drogowego oraz organów odpowiedzialnych za egzekwowanie prawa”. Zdaniem TS, rozszerzenie wyjątku przewidzianego w art. 13 ust. 1 lit. d) tiret drugie rozporządzenia Nr 561/2006 mogłoby stworzyć niepewność dla sektora transportu drogowego i organów władzy publicznej, do których należy stosowanie zasad oraz mogłoby zrodzić trudności z interpretacją, stosowaniem, wykonywaniem i kontrolą tych zasad. Byłoby to nie tylko sprzeczne z przywołanymi celami, lecz mogłoby także zagrozić realizacji celu skutecznego i jednolitego stosowania zasad dotyczących czasu prowadzenia pojazdu i okresów odpoczynku.
| Reasumując TS orzekł, że pojęcie „materiały” zawarte w art. 13 ust. 1 lit. d) tiret drugie rozporządzenia Nr 561/2006, należy interpretować w ten sposób, że nie obejmuje ono opakowań takich jak puste butelki przewożone przez osobę zajmującą się handlem winem i napojami, która prowadzi sklep, raz w tygodniu dokonuje dostaw dla klientów i zabiera przy tym od nich puste opakowania w celu dostarczenia ich do hurtownika. |
Wyrok TS z 28.7.2011 r. w sprawie C 554/09, postępowanie karne przeciwko A.M. Seegerowi
opracowała: dr Ewa Skibińska
adiunkt na WPiA UKSW w Warszawie
