Sąd Najwyższy stwierdził, że katalog roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, czyli obowiązki Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych (dalej jako: FGŚP), należy rozumieć ściśle, nie rozszerzająco.

Sprawa dotyczyła Edwarda T., który otrzymał świadczenie powypadkowe, a następnie na jego rzecz zasądzono w procesie cywilnym jako roszczenie uzupełniające rentę skapitalizowaną na odszkodowanie w wysokości 80 tys. zł. Problem polegał na tym, że zakład, w którym pracował, akurat bankrutował, a syndyk zdołał wypłacić mu tylko połowę odszkodowania. Edward T. skierował więc pozew przeciwko FGŚP o zapłatę pozostałych 40 tys. zł.

Sądy niższych instancji oddaliły żądania, uznając, że wynikające z przepisów KC odszkodowanie powypadkowe nie jest objęte katalogiem roszczeń tego Funduszu, określonym w art. 6 ustawy z 29.12.1993 r. o ochronie niewypłacalności roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (t.jedn.: Dz.U. z 2002 r. Nr 9, poz. 85). Stanowi on w ust. 2 pkt 1, że zaspokajaniu podlegają należności z tytułu jednorazowego odszkodowania pieniężnego przysługującego na podstawie przepisów o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (przepis ten został później, tj. od 1.10.2003 r., uchylony, ale do tej sprawy mógł jeszcze mieć zastosowanie).

Pełnomocnik powoda wskazywał, że życzliwa interpretacja tego przepisu pozwoli na wypłacenie powodowi słusznego i zasądzonego odszkodowania, i w ten sposób nie pozostanie on na łasce zbankrutowanej firmy.

Argumentacja ta nie spotkała się to jednak z uznaniem SN, który stwierdził, że FGŚP nie reguluje świadczeń za siebie, ale za zakłady pracy, które tego czynić nie mogą, środki zaś czerpie ze składek. Dlatego rozumienie ww. art. 6 powinno być ścisłe, choć nie zawężające. SN stwierdził, że chociaż przepisy te były nie do końca jasne, a także podlegały zmianom, nie obejmowały jednak roszczeń i odszkodowań zasądzonych na podstawie przepisów KC.

Wyrok SN z 11.3.2004 r., II UK 272/03