Przyjęta przez Sejm 14.11.2003 r. ustawa nowelizująca KP w dużej mierze miała na celu doprowadzenie do zgodności polskiego ustawodawstwa z postanowieniami dyrektywy Rady 93/104 z 23.11.1993 r. w sprawie niektórych aspektów organizacji czasu pracy (szerzej patrz: E. Kozioł-Brączkowska „Przepisy Kodeksu pracy dotyczące czasu pracy po nowelizacji” MoPr Nr 1/2004 s. 16 i nast.). Tymczasem 4.11.2003 r. została przyjęta nowa dyrektywa 2003/88 dotycząca tej tematyki, która 2.8.2004 r. uchyli dyrektywę 93/104. Dyrektywa 2003/88 w większości powiela postanowienia dyrektywy 93/104, zachowując także numerację artykułów, zawiera jednak również pewne nowe elementy. Pojawiają się w niej nowe definicje: pracowników przemieszczających się (mobile workers) oraz prac wykonywanych na instalacjach oddalonych od brzegu (offshore work), a także zasady regulujące ich czas pracy.
Nowa dyrektywa rozszerza katalog przypadków, w których możliwe jest odstąpienie od zasady odpoczynku dobowego, przerw w pracy, odpoczynku tygodniowego, zasad pracy nocnej oraz okresów rozliczeniowych. Przypadki te dotyczą m.in. osób pracujących w transporcie kolejowym lub osób, których praca ma charakter sporadyczny. Szczególnie dużo wyłączeń (w tym zwłaszcza jeżeli chodzi o dopuszczalny maksymalny nieprzerwany wymiar czasu pracy) wprowadzono w stosunku do niektórych kategorii lekarzy oraz rybaków pełnomorskich. W stosunku do tych grup dyrektywa przewiduje jednak obowiązkowy przegląd praktyki, tak aby w przypadku zbyt dużej uciążliwości dla pracowników możliwa była zmiana tych postanowień. Dyrektywa zobowiązuje wreszcie państwa członkowskie, aby co 5 lat przesyłały raporty dotyczący jej przestrzegania.
