Bank (dalej: Podatnik) świadczy usługi, które dokumentuje fakturami. Miesięcznie wystawia około 10 tysięcy faktur. Zgodnie z przepisami VATU i ustawy o rachunkowości Podatnik przechowuje kopie wystawionych faktur aż do momentu przedawnienia zobowiązania podatkowego, wynikającego z wystawionych faktur.

Gromadzenie i przechowywanie kopii faktur w pierwotnym formacie stanowi problem techniczny, dlatego Podatnik zastanawiał się, czy w takiej sytuacji jest możliwe wystawianie i przechowywanie kopii faktur w wersji elektronicznej. Rozważał także, czy format kopii może się różnić od oryginału, przy założeniu, iż zawierałby takie same elementy, jakie zawiera oryginał. Kopia każdej faktury – odpowiednio pomniejszona – znajdowałaby się w wersji elektronicznej w systemie komputerowym Podatnika.

Aby wyjaśnić, czy powyższa praktyka jest poprawna, Podatnik zwrócił się z wnioskiem o interpretację przepisów podatkowych do właściwego naczelnika urzędu skarbowego. Organ I instancji uznał, że kopią faktury wystawianej w formie papierowej, powinien być dokument w takiej samej formie, tzn. również papierowej. Niedopuszczalna by­łaby także zmiana formatu, zdaniem naczelnika bowiem – kopia powinna odzwierciedlać oryginał w sposób wierny.

Podatnik nie zgodził się z taką interpretacją i wniósł zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, jednakże odmówił on zmiany postanowienia organu I instancji. W takiej sytuacji Podatnik wniósł skargę do sądu administracyjnego.

W postępowaniu przez sądem pełnomocnik Podatnika poparł skargę co do meritum. Dodatkowo podniósł zarzut przekroczenia terminu doręczenia Podatnikowi postanowienia organu I instancji. Termin ten wynosi 3 miesiące i biegnie od momentu wniesienia wniosku o interpretację do właściwego urzędu skarbowego. Zgodnie z art. 14b § 3 OrdPU – w brzmieniu do końca 2006 r. – w przypadku ­niewydania przez organ postanowienia w powyższym terminie organ ten jest związany stanowiskiem Podatnika przedstawionym we wniosku. A zatem, jak zauważył pełno­mocnik, organ nie może uznać stanowiska Podatnika za nieprawidłowe po upływie terminu 3 miesięcy, jeżeli w tym czasie nie doręczył odpowiedniego postanowienia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uwzględ­nił skargę Podatnika i uchylił zaskarżoną decyzję i poprzedzające ją postanowienie.

Niestety, sąd nie rozstrzygnął sprawy merytorycznie i nie odniósł się w żadnym stopniu do sporu zaistniałego na gruncie przepisów ustawy o rachunkowości ani przepisów VAT.

Powody, które przesądziły wynik sprawy, były czysto proceduralne – skład orzekający zgodził się z argumentem pełnomocnika odnośnie do przekroczenia terminu doręczenia postanowienia. Organ I instancji, zdaniem sądu, był obowiązany nie tylko do sporządzenia postanowienia, ale także doręczenia go Podatnikowi przed upływem 3 miesięcy. W przeciwnym razie organ staje się związany stanowiskiem Podatnika zawartym w złożonym przezeń wniosku. Tym samym – sąd przyznał rację pełnomocnikowi – organ nie mógł uznać stanowiska Podatnika za nieprawidłowe, jeżeli przekroczył powyższy termin.

Opracowanie: Piotr Kaim, Amelia Górniak, Magdalena Śmigrocka
autorzy pracują w Zespole zarządzania wiedzą
Działu doradztwa podatkowego PricewaterhouseCoopers