Opłaty z tytułu licencji na użytkowanie programu komputerowego nie stanowią opłat licencyjnych w rozumieniu umowy dwustronnej z Chinami, zatem wypłacane przez spółkę na rzecz chińskiego rezydenta podatkowego opłaty z tytułu licencji na oprogramowanie nie będą rodziły obowiązku pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego, jako przychody z działalności gospodarczej podatnika chińskiego osiągane w kraju siedziby.
Wyrok NSA z 14.6.2017 r., II FSK 1494/15
Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: spółka) wystąpiła do Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (dalej: Dyrektor IS) z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej, wskazując, że jest na etapie wdrażania systemu informatycznego zarządzania przedsiębiorstwem. W konsekwencji spółka będzie ponosiła na rzecz chińskiego rezydenta podatkowego koszty związane z wdrożeniem systemu, na które będą składać się licencja na oprogramowanie, a także koszty wdrożenia. W związku z udzieloną przez chiński podmiot licencją na oprogramowanie na spółkę nie zostaną przeniesione autorskie prawa majątkowe, a spółka będzie posiadać jedynie prawo korzystania z oprogramowania.
We wniosku o interpretację indywidualną spółka zadała pytanie, czy w przypadku gdy płatność na rzecz podatnika chińskiego będzie realizowana z pominięciem jego zakładu w Polsce, spółka będzie zobowiązana do pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych od opłat za licencję na oprogramowanie. Spółka stanęła na stanowisku, że opłaty za licencję na użytkowanie programu komputerowego nie stanowią należności licencyjnych w rozumieniu umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Chińskiej Republiki Ludowej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (dalej: umowa dwustronna z Chinami), zatem wypłacane przez spółkę na rzecz chińskiego rezydenta podatkowego opłaty z tytułu licencji na oprogramowanie nie będą rodziły obowiązku pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego.
Dyrektor IS uznał stanowisko spółki za nieprawidłowe w zakresie nieuwzględnienia programu komputerowego w definicji należności licencyjnych zawartej w art. 12 Umowy dwustronnej z Chinami. Zdaniem Dyrektora IS brak wyraźnego wskazania programów komputerowych w art. 12 ust. 3 umowy dwustronnej z Chinami nie przesądza o wyłączeniu tego rodzaju dochodu spod postanowień tego artykułu. Fakt, że program komputerowy jest utworem stanowiącym przedmiot prawa autorskiego, wystarcza do włączenia oprogramowania do definicji należności licencyjnych.
Spółka zaskarżyła interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie (dalej: WSA), który wyrokował na jej korzyść. Dyrektor IS wniósł do Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: NSA) skargę kasacyjną od wyroku WSA, zarzucając naruszenie przepisów prawa materialnego przez błędną wykładnię, polegającą na przyjęciu, że w definicji pojęcia należności licencyjnej zawartej w art. 12 ust. 3 umowy dwustronnej z Chinami nie zostały wymienione opłaty z tytułu licencji na korzystanie z programów komputerowych. Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, wyjaśniając, że: z samego faktu uznania programu komputerowego za utwór w rozumieniu prawa autorskiego nie wynika, iż należności licencyjne z tytułu użytkowania tego programu są objęte definicją należności licencyjnych zawartą w Umowie dwustronnej z Chinami.
Komentarz
Należy się zgodzić z NSA, który w komentowanym wyroku wskazał, że w świetle polskiej ustawy o prawach autorskich i pokrewnych należności z tytułu korzystania z praw autorskich do programu komputerowego nie mogą być utożsamiane z należnościami licencyjnymi z tytułu korzystania z praw autorskich do dzieła literackiego. Programy komputerowe nie zostały bowiem zaliczone przez ustawodawcę do kategorii utworów literackich, a jedynie są traktowane jak utwory literackie pod względem ochrony praw autorskich do nich przysługujących.
Komentowany wyrok wpisuje się w jednolitą linię orzeczniczą, zgodnie z którą należności z tytułu korzystania z praw autorskich do programu komputerowego nie mogą być utożsamiane z należnościami licencyjnymi z tytułu korzystania z praw autorskich do dzieła literackiego, skoro są traktowane przez polskiego ustawodawcę za odrębny rodzaj utworu (por. wyrok NSA z 20.9.2012 r., II FSK 245/11 oraz wyrok NSA z 11.2.2014 r., II FSK 497/12).
Również Komentarz do art. 12 ust. 3 Modelowej Konwencji OECD zwraca uwagę na brak tożsamości pojęć program komputerowy i dzieło literackie. Zgodnie z Komentarzem państwa, które nie mogą przypisać programów komputerowych do żadnej kategorii dzieł wymienionych w art. 12 ust. 3 Konwencji, są uprawnione do przyjęcia w umowach dwustronnych odpowiednio znowelizowanych wersji § 2, który będzie pomijał wszelkie odwołanie się do charakteru praw autorskich bądź odwoływać się bezpośrednio do programów komputerowych. Obecnie Polska jednak nie skorzystała z możliwości renegocjowania definicji należności licencyjnych zawartej w umowie dwustronnej z Chinami.
W konsekwencji zdefiniowane w treści umowy dwustronnej z Chinami należności licencyjne nie wymieniają wprost należności z tytułu licencji do korzystania z programów komputerowych. Mając również na uwadze treść przepisów prawa autorskiego obowiązujących w Polsce, które nie zaliczają programów komputerowych do utworów literackich, należy uznać za słuszne stanowisko, zgodnie z którym opłaty za korzystanie z programów komputerowych nie stanowią należności licencyjnych w rozumieniu umowy dwustronnej z Chinami.
Opracowanie i komentarz: Małgorzata Ciołek, Associate PwC, doradca podatkowy
Komentarze przygotowali eksperci z PwC |  |
