1. Wniosek o zwrot VAT nie jest dokumentem na tyle sformalizowanym, że jego niezupełne wypełnienie w każdym przypadku uzasadnia pozostawienie wniosku bez rozpatrzenia.
2. Wskazanie sposobu rozliczenia oraz numeru rachunku bankowego wnioskodawcy nie należy do istotnych elementów wniosku o zwrot VAT.
Wyrok WSA w Warszawie z 12.10.2005 r. (III SA/Wa 1387/05)
W dniu 23.12.2002 r. Spółka szwedzka złożyła wniosek o zwrot VAT za poszczególne miesiące 2002 r. We wniosku nie podała nazwy swojego banku i numeru rachunku bankowego. Naczelnik II urzędu skarbowego w Warszawie pismem, które zostało doręczone Spółce 29.9.2003 r., wezwał Spółkę do uzupełnienia wspomnianych braków formalnych. Spółka uzupełniła braki pismem z 21.10.2003 r. Naczelnik US uznał, że przy uzupełnianiu braków, Spółka nie zachowała siedmiodniowego terminu; w konsekwencji, postanowieniem z 24.11.2003 r., pozostawił wniosek bez rozpatrzenia. Spółka wniosła zażalenie, w którym zarzuciła organowi podatkowemu przewlekłość postępowania. Zgodnie bowiem z § 6 ust. 2 obowiązującego wówczas rozporządzenia w sprawie zwrotu VAT niektórym podmiotom z 23.6.2001 r. („rozporządzenie”), organ podatkowy miał 6 miesięcy na rozpatrzenie wniosku (taka sama regulacja obowiązuje obecnie, pod rządami nowego rozporządzenia z 23.4.2004 r.) Ponadto, Spółka zaznaczyła, że informacja o numerze konta nie jest istotnym elementem wniosku o zwrot VAT i ma jedynie charakter techniczny. Po rozpatrzeniu zażalenia, Dyrektor IS utrzymał w mocy postanowienie organu pierwszej instancji.
Spółka wniosła skargę do WSA. W skardze zarzuciła organom podatkowym nadmierną przewlekłość postępowania, która ogranicza prawo do zwrotu VAT. Ponadto, podkreśliła, że podanie numeru rachunku bankowego nie jest przesłanką merytoryczną, która pozwala ocenić zasadność wniosku.
WSA w dniu 12.10.2005 r. uchylił zaskarżone postanowienie Dyrektora IS oraz poprzedzające je postanowienie Naczelnika II Urzędu Skarbowego. Sąd zaznaczył, że Spółka nie podała we wniosku o zwrot podatku numeru rachunku bankowego. Zdaniem Sądu, żaden przepis rozporządzenia nie stanowi, że wniosek o zwrot podatku jest dokumentem na tyle sformalizowanym, że jego niezupełne wypełnienie automatycznie powoduje pozostawienie bez rozpatrzenia; to samo dotyczy nieusunięcia braku formalnego w ciągu 7 dni od wezwania przez organ podatkowy. Sąd zauważył, że organy podatkowe zrównały wniosek o zwrot podatku z pismem w rozumieniu art. 169 § 1 OrdPU. Zgodnie z tym przepisem, jeżeli podanie nie spełnia wymogów określonych przepisami prawa, organ podatkowy wzywa wnoszącego podanie do usunięcia braków w terminie 7 dni, z pouczeniem, że niewypełnienie tego warunku spowoduje pozostawienie podania bez rozpatrzenia. Natomiast w świetle art. 63 § 2 KPA, „podanie powinno zawierać co najmniej wskazanie osoby, od której pochodzi, jej adres i żądanie oraz czynić zadość innym wymaganiom ustalonym w przepisach szczególnych”.
Zdaniem sądu, analiza rozporządzenia nie pozwala na określenie, które elementy wniosku o zwrot VAT powinny być wypełnione, by wniosek mógł zostać uznany za kompletny. Skład orzekający uznał, że organy podatkowe niesłusznie przyporządkowały wszystkim elementom wniosku takie samo znaczenie. W ocenie sądu, elementy wniosku mają mniejszą wagę, np. kod pocztowy. Następnie sąd stwierdził, że „skoro sam ustawodawca nie podkreśla ważności elementów tego wniosku, należy sięgnąć do przepisów prawa materialnego. Kryteria pozwalające na zwrot VAT zostały określone w § 2 rozporządzenia.” Zdaniem sądu, z powołanego przepisu wynika, że do istotnych elementów wniosku o zwrot podatku należy podanie nazwy firmy, rodzaju działalności, wskazanie okresu, za jaki podatnik żąda zwrotu podatku oraz kwoty zwrotu. WSA stwierdził, że do istotnych elementów nie należy natomiast wskazanie żądanego sposobu rozliczenia oraz numeru rachunku bankowego. Informacje te nie mają bowiem służyć ustaleniu prawa do zwrotu. Zatem niepodanie numeru rachunku bankowego nie jest takim brakiem formalnym, który uniemożliwiałby prowadzenie postępowania w sprawie o zwrot podatku.
