SN uznał, że do zdarzeń sprzed wejścia w życie obowiązującej od 1.1.2003 r. ustawy z 30.10.2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz.U. Nr 199, poz. 1673 ze zm., dalej jako: WypadkiU) stosuje się starą ustawę. Definicja wypadku przy pracy tam zawarta jest szersza, a więc korzystniejsza dla pracowników.

Zdzisław K., pracując pod ziemią, poczuł bóle i zasłabł. Przeprowadzone badania ujawniły chorobę serca. Obecnie jest na rencie. Zdarzenie miało miejsce 15.11.2001 r. Sąd I instancji ów „incydent bólowy” uznał za wypadek przy pracy, stosując ustawę z 12.6.1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz.U. z 1983 r. Nr 30, poz. 144 ze zm., dalej jako: WypadkiU75). Przeciwnego zdania był sąd II instancji - zastosował przy tym WypadkiU, która już obowiązywała w czasie wyrokowania. O ile art. 6 WypadkiU75 za wypadek przy pracy uznaje „nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną, które nastąpiło w związku z pracą”, o tyle art. 3 WypadkiU mówi, że „za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną, powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą”. W przypadku Zdzisława K. nie stwierdzono urazu, a więc brak elementu definiującego wypadek.

Podczas rozprawy kasacyjnej skoncentrowano się na zagadnieniu, którą definicje wypadku zastosować do tej sprawy. WypadkiU nie mówi, jak ocenić zdarzenie, które miało miejsce pod rządami WypadkiU75.

SN uznał, że należy stosować WypadkiU75. Wynika to z art. 3 KC, zgodnie z którym ustawa nie ma mocy wstecznej, chyba że wynika to z jej brzmienia lub celu. Przeciwne stanowisko oznaczałoby, iż od tego, jak szybko toczy się proces, zależy zastosowanie danych przepisów. SN nakazał więc ponowne rozpatrzenie sprawy.

Wyrok SN z 21.9.2004 r., II UK 448/03