SN wskazał, że wydawanie pieniędzy z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych powinno następować z zachowaniem szczególnej dbałości, nawet jeśli wydatkowane kwoty są niewielkie.
Art. 8 ust. 1 ustawy z 4.3.1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t.jedn.: Dz.U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 ze zm., dalej jako: FundŚwSocjU) stanowi, że przyznawanie ulgowych usług i świadczeń oraz wysokość dopłat z funduszu uzależnia się od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania z niego. Związek zawodowy natomiast ma prawo wystąpienia do Sądu Pracy z roszczeniem o zwrot funduszowi środków wydatkowanych niezgodnie z ustawą (art. 3 FundŚwSocjU).
W tej sprawie związek zakwestionował rozdysponowanie przez rektora politechniki 100 tys. zł, które przeznaczył na wsparcie fundacji budującej domki dla starszych pracowników naukowych i na szczepionki dla wszystkich pracowników uczelni. Zarzucono, że wydatki te są niezgodne z celami wskazanymi w FundŚwSocjU.
Zdania sądów niższych instancji były podzielone. W pierwszej instancji uznano, że wydatki te mieściły się w szeroko pojętej działalności socjalnej, natomiast SA stwierdził, że były one odległe od celów ustawy. W szczególności kierowano je do wszystkich bez uwzględnienia kryterium zamożności. Decydująca była tu jednak niewielka ilość wydanych środków, dlatego ich zwrot zdaniem SA byłby nadużyciem prawa.
SN nie podzielił tej argumentacji i stwierdził, że FundŚwSocjU wyraźnie określa zakres wydatków z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Opiera się ona na zasadzie, że pieniądze mają być przeznaczone dla najbiedniejszych. Niezbędna jest tutaj wyjątkowa skrupulatność. Jeżeli więc SA uznał, że nastąpiło przekroczenie ram FundŚwSocjU, to nie było podstaw, aby żądanie zwrotu pieniędzy kwalifikować jako nadużycie.
